QESATIN BJERMA T’HU, TI MUVEN! Nga Shefqet Dobra

QESATIN BJERMA T’HU, TI MUVEN!

Një ditë punëtorët ishin ulur në hijen e stallave të hanin drekë, bënte shumë nxehtë, mizat ishin 
shumë të bezdisshme; secili nxori ato që kishte në trastë, dukej sikur i kishte përgatitur e njëjta grua të gjitha trastat e tyre. Të gjithë kishin nga një gjysmë qepë, nga dy domate, dikush kishte nga pak dhallë. I vetmi ndryshim ishte se në verë, banorët e fermës kishin bukë gruri, kurse fshatarët kishin bukë misri.

Të gjithë ishin rreth dyzetave deri te të pesëdhjetave, me fytyra të dobëta, të rrudhura, të përcëlluara nga të nxehtit e verës, të rrahura nga të ftohtit e dimrit, të munduar nga puna dhe të ngrënë keq; kjo i bënte të dukeshin më të moshuar nga ç’ishin. Pëllum Sina, nga fshati Çermë Shkumbin, tha:

-         Si osht qo puna jon’ xham, sikur jemi dy koloni: ne të fshatit bukë të misërt që në dimër

t’ia futësh më kobure, nuk e çpon, njime në verë, vetëm koret hamë se tuli brena myket, juve të fermës u japin bukë të grynjtë, ça ish qo xham me neven, pse na ndajnë kshuna?

Aty ishte veterineri Saliu, ky i tha:

-         Ti e mban mend zinë e bukës, apo jo? Tashti nuk të mungon buka të paktën.

-         Ahaaa ç’na the, or shoku “doktorr”! Atë  zin’ e bukës, që thua tina, bjerma t’hu muven!

Ti e ke me të dëgjur, unë jam ma i lasht’ se tyven, e kom jetur vet, kishnjam nji dhiçe vjet mahere, e mbaj men si njime. Mahera, fërte nuk u bëti misri e gruri, por Zoti kur njeriu beson, i ka duart plot, u mungonte njina, i shtohej tjetra. Maher, o “doktor” kishim buaca, lopë e dele.

Dilte muma në mjeset heret, e mbushte bokshen me hisëll, lëpjeta, -  k’tona, mahere nuk mungonin, ishin badihava, - i grinte, u grinte edhe presh, i zjente e masanaja, që thua tina, i përzjente me pak miell, i shtronte n’tepsi, kishte nji lugë të madhe të drunjt, e mbushte tre her’, katër her’, me gjapl, - ishin vozat plot me bulmetra mahere - edhe, zjenin në gjalp atona, masanaj, shtronte sofrën e i futeshim me lug neven, i ngrinin mustaqet na tlyni gjyshit, për t’hequn vilanin e ynyrit, pinjëm dhall buace, ç’dhall qi ishte aina, nuk do e ndronjam me kosin qi kemi sot. Ohoho, të ngopur, po ça të ngopur se, na ngriheshin sqetullat, fryheshim si kacek.

Kur ngrihej sofra, i fuste nji kafe e nji llull me duhan baba edhe gjyshi, flinjim rehat gjith natën si qingjat. Maher, nuk punanjim në dimër, as këto t’mallkume miza, nuk na gudulisnin n’ver’. Thershim edhe dele herë pas here, hanjëm mish, kishim edhe pastërma.

Po njime? Njime ça do m’thush ti muven, punojm gjith ditën si në verë edhe në dimër, shikon neven ça po ham? Buk misri dekal qi as derrat nuk e përtypin dot, misrin që kishim mahere, atëna, nuk do e ndrronjam me grurin qi bohet njime.

Mahere, nji muaj punonja dhe hanjim gjith vitin ere, edhe buacave, u mushnim grazhdin me misër ene kur përypeshin, u varej shkuma njer n’tok, nijshin lezeti ashuna, kurse njime, punojm gjith vitin e pres ça do na pagush tina. Në mjeset na funi katuni,shkon cuca merr një kile qumësht te dyqani. Kush ta haj ma par’, t’vgjlit, apo gjyshi me gjyshen qi u kan ra dhomët.

E, e shikon sa ndrysh osht me ahere?

Shefqet Dobra

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------