Vendimi i Gjykatës: Varje me litar për qenin që hëngri bukën e punëtorëve! Nga Shefqet Dobra

Besoj se atyre të moshës time nga Rrapeza u kujtohet kjo histori që sa ishte për të qeshur, ishte dhe tragjike. Ndodhi ndërmjet viteve: 1962-1965. Në Rrapez ishte një qen endacak që për të jetuar vidhte, por çfarë vidhte ai, do thoni ju? Jo, nuk ishte tahmaqar, as për të vënë kapital. Ishte hajdut esnaf:  vidhte vetëm sa për të mbajtur shpirtin. Hante bukën e drekës të punëtorëve, por ishe qen me mend; dinte të ruhej. Qeni ruante punëtorët, kur, duke prashitur arrinin në fundin e parcelës; atëherë rrëmbente bukën, herë në trastën e njërit, herë në trastën e tjetrit.

Të dielave, ngaqë punëtorët nuk merrnin bukë me vete, sepse punoninë deri në drekë, qeni hante vezët e pulave nëpër kotecë, po kur ai hante vezët të dieave, punëtorëve u mbetej buka thatë të hënave, sepse e vetmja pasuri që kishin familjarët në atë kohë ishin dy a tre pula fushe. Edhe këto, shpesh herë i urdhëronin t’i hiqnin, por ata përsëri vinin.

Por, sado i zgjuar të ishte qeni, u diktua. E rrahën disa herë, e rrahën, por halli… halli detyron njerëzit e jo më një qen pa zot, që nuk ka kush ta ushqejë. Njëri prej punëtorëve, tha:

-         Epo, edhe durimi e mëshira ka një fund. Ne punojmë gjithë ditën, por të mbetemi

gjithnjë pa drekë, sepse na dhimbset një qen rrugaç, nuk mundemi. Duhet të bëjmë një gjë!

E pleqëruan dhe bënë planin. Për disa dit e afruan duke i dhenë diçka të hante; e bënë mik dhe kështu e kapën. Me ta kapur, deshën ta vrasin, por, njëri prej tyre, Hasani, nuk ishte dakord:

-         Jemi vend demokratik, ku ka rregulla e ligje…

E shikoi qenin që e kishin lidhur te një zhugë buzë kanalit dhe tha:

-         Nnuk do të kryejmë as një veprim të gabuar. Me që e arrestuam do t’i bëjmë gjyqin, ta

dënojmë sipas ligjeve që kemi, për përvetësim të pronës private.

Kështu vendosën. Ndërsa ata diskutonin, qeni rrinte në bisht, shikonte herë njërin herë tjetri, kur ata bisedonin, duke luajtur bishtin e duke mbajtur llapën varur poshtë.

E shikoni, si rri? - tha Hasani, - as i bëhet vonë fare. Unë mendoj të krijojmë trupin gjykues!

Kështu bënë.

Hekurani, meqë ishte tip i vrejtur e bënë prokuror, kurse Andren, gjykatës. Hasanin meqenëse deshi drejtësi, e bënë avokat të mbronte të pandehurin.

I lexuan akuzën që kishin përgatitur, duke i numëruar trastat e bukës që kishte shqyer, vezët që kishte ngrënë në kotecët e pulave, vërejtjet që i kishin bërë dhe sa herë e kishin rrahur, Pastaj pyetën të arrestuarin:

-         Je dakord me akuzat?

Përgjigjen për qenin e dha avokati, Hasani:

-         Shoku. gjykatës, Andrea, jam dakord me ju, por e kam bërë nga halli se shoqëria më braktisi, nuk kisha të haja…

-         Ndërhyrja e gjykatësit ishte e menjëhershme:

-         Sepse, nuk e ke merituar të jesh pjesë e shoqëris së shëndoshë qenërore

-         Shoku  Andrea, shokë të trupit gjykues, - nisi fjalën avokati, në emër të ligjit, që më jep të

drejtën e mbrojtjes të të pandehurit, shokut Laro, (kështu e emërtuan qenin), me të cilin unë kam punuar gjatë kohës së izolimit, kam nxjerr si konkluzion se shoku Laro, nuk është hajdut ordiner, ka vjedhur, se i ka munguar kujdestaria, uria e ka detyruar,  por… sa për të ngrënë, ka vjedhur. Nga kontrolli që iu bë të pandehurit, nuk iu gjet asnjë vezë apo copë buke reserve. Këtë duhet ta vlerësojë Gjykata. Ndaj unë kërkoj mëshirë për klientin tim.

-         Mirë sh. Avokat, - i tha gjykatësi, Andrea, - ku e kishte shtëpinë i pandehuri?

-         Si i vetëm që ishte, nuk kishte shtëpi, flinte në mezhdë të kanalit në verë, dhe te kavaletat

e kashtës në dimër.

Pas debatit midis të dëmtuarve që kishin mbetur pa bukë në drekë dhe avokatit, e mori fjalën prokuror Hekri:

Unë, pasi dëgjova dy palët: të dëmtuarit, d.m.th dhe dëmtuesin Laro, d.m.th, bëra dhe llogarinë e dëmit ekonomik që ka shkaktuar i pandehuri Laro; dëmi është i madh, por, sikur të ishte vetëm dëmi ekonomik do t’ia kursenim jetën, por i pandehuri Laro, mbi të gjitha, ka prishur moralin e lartë të qenërisë tonë dhe, kur bëhet fjalë për prishjen e moralit të shoqërisë qendrore, për këtë, nuk ka tolerim. Unë propozoj, dënimin me vdekje!

Më pas, e mori fjalën gjykatës Andrea. Bëri rezymenë e veprimtarisë së gjatë kriminale, duke ia numëruar një më një dëmet dhe vërejtjet që i kishin bërë Laros, por, meqenëse Laro nuk ndryshoi, me këtë tregoi që është i pandreqshëm. Prandaj, -tha gjykatësi Andrea,- kërkoj, dënimin maksimal që i dha prokurori, por me varje në litar.

-         Protestoj! – tha avokati,- ne duhet të marrim parasysh kushtet e të pandehurit, është edhe

Shoqëria ajo që nuk i dha dorën, kërkoj zbutje të dënimi.

-         Të pandehurit ia kemi dhënë dorën disa here, por ai nuk bëri kthesë, se është i

pandreqshëm.

Përfundimisht i mbeti dënimi me varje. E morën qenin për litari, qeni ecte duke luajtur bishtin. Prokurori iu drejtua avokat Hasanit:

-         E shikon, more avokat, si sillet i pandehuri? Nuk tregohet hiç i penduar…

-         Sepse unë e kam përgatitur, sido që t’i ndodhë, mos e ulë kokën para një gjykate

të padrejtë.

Para se ta varnin, i thanë Laros:

-         Ke gjë për të thëne i pandehur Laro?

Laro vetëm lëpiu buzët me gjuhën e tij.

Dakord! - tha gjykatësi.

E varën fajtorin Laro.

-         Kështu, - tha prokurori, do ta pësojnë të gjithë ata që nuk i binden drejtësisë tonë.

-          

Por, kjo shaka që bënë ata, me të cilën shkriheshin së qeshuri, u mor vesh shpejt andej nga paria dhe një ditë, të gjithë këta, u panë me duar të lidhura. Bënë dy muaj hetuesi, më në fund u gjykuan. 

Prokurori kishte thënë:

-         Këta armiq meritojnë dënimin që i kanë dhënë qenit sepse janë tallur me Drejtësinë Popullore, por ne nuk jemi aq të pashpirt sa këta. Unë mendoj të dënohen si armiq, me nenin e agjitacionit e propagandës, me nga dhjet vjet heqje lirie dhe, pesë vjet pas lirimit, humbjen e të drejta civile.

Edhe gjykatësi dha të njëjtin dënim. Hasani dhe Hekri e vuajtën në Ballsh, Andrea, në Zejmen. “Prokuror” Hekri, mori dhe një dënim të dytë.

Shefqet Dodra

=================================================================================

Koncertet e mëdha të Vjenës për Shqiperinë - Shkruan Fahri Xharra

Vjena e luante “Simfoninë e madhe Shqiptare “ me violinat më të mira të zgjedhura nga dirigjenti Bertchold .“Atëherë Bertholdi i parashtroi IsmailKemal Beut që të delte sa ma pare në Shqipni për të shpallë pamvarsinë. Ismaili iu përgjigj: “Mirë se flamurin e kam, por nuk kam shtizë ku ta naltoj, dhe flamurin pa shtizë e merr çdo erë që fryn”. Atëherë Konti Berthold iu përgjigj: “Për shtizë të këtij flamuri keni bajonetën austriake.” Kishte ba që 40 mijë trupa të niseshin nga Bosnja në kufi të Malit të Zi. Ismail Beu plot gëzim iu përgjigj: “Kështu po, jam gadi, se vetëm kjo asht garanci për shtetin e ri shqiptar.”

Koncertet e mëdha të Vjenës për Shqiperinë

Shkruan  Fahri Xharra

“Austria jo vetëm që njohu Europën me shqiptarët por e bëri Shqipërinë shtet, se mos ishte ajo sot ishim as nuk ishim këtu ku jemi ThedorIpeni ishte pjese e aksionit austriak per Shqipërinë dhe ka shkruar nen direktivat e ministrisë se jashtme austriake (Elena Kocaqi, historiane)”.

Koncertet e Vjenës në nderim të kombit tonë luheshin dhe luhen ende .Koncerti i fundit i vitit të Ri 2015 , me melodinë shqipe të lozur nga vetë shqiptarët ia përcolli botës mesazhin e përjetshëm që në Ballkan jeton ende shpirti shqiptar në tokat e veta. Nuk e di se si duhet lexuar gjuhën diplomatike të shprehur nëpër mjet të muzikës; një gjuhë që më duket më shumë e kuptuan ata që nuk e deshën mesazhin se sa ne që , neve që na ishte drejtuar.
Koncertet e mëdha të Vjenës gjatë historisë sonë të re janë luajtur me instrumente të ndryshme , por gjithmonë me të njëjtin qëllim për mbrojtjen e këtij populli të pa mbrojtur nga askush dhe mbrojtjen e tokave të po këtij populli që duheshin “rrafshuar” nga historia e saj nga ata të cilët edhe sot e kësaj dite e kanë të njejtin qëllim.

Monarkia austro-hungareze nxori një vistër emrash të njohur siç janë: Hahn, Meyer, Jokl, Bopp, Miklosich, Šufflay, Patsch, Steinmetz, Lambertz, Thalloczy, Ippen, Haberlandt, të cilët në mënyrë permanente u morën me shqiptarët, dhe nxitësja kryesore e këtij interesimi të planifikuar vlerash shqiptare ishte vetë krijimi i shtetit dhe ruajtja e kombit shqiptar.

Koncertet e dirigjuara në Vjenë e të luajtura për Shqipërinë , nga ta që i përmendem më lartë ishe me instrumentat e pendës , pendë e cila e krijoj simfoninë e pavdekshëm shqiptare , simfoni e cila gjallon edhe sot e kësaj dite.
As qeveritarët dhe as akademikët tanë nuk i dhanë kurrë rëndësi asaj që sado pak dhe me më shumë falënderim të trajtohet figura e Theodor Anton Ippenit, hebreut austriak që ia rizbuloiEuropës, Shqipërinë; që sado pak të përmend njeriun që kishte nxjerrë me aq hollësi në dritën e botës shkencore të kaluarën e vjetër të Shqipërisë. Ky njeri i madh i Austro Hungarisë , përveç shkuarjes së të vërtetës për ne “kishte ndihmuar prapa kuintave të diplomacisë në mënyrë vendimtare në krijimin e shtetit shqiptar, i cili themi se pa Ippenin, si të vetmin ekspert të çështjeve shqiptare në Konferencën e Londrës do të ishte katandisur edhe më keq nga sa doli me dhimbje në vitin 1913.”(A.K)

Por , të jemi falënderues e që jemi me siguri , herët në vitin 1912 Kontit Leopold Berthold i ngutej, e donte një njeri të besueshëm që s`i del fjala, e donte një përkthyes e shkuar përkthyesi, sepse ai kishte për t`u takuar me IsmailQemailin për t`i thënë se kishte ardhur koha e shqiptarëve. Çfarë mrekullie e fatit , të gjendet dikush në botë dhe të jep shenjat e forta se kishte ardhur koha e shqiptarëve , koha e duhur par 500 vjetësh robërie.
A nuk ishte ky një një koncert i madh i Vjenës ? A nuk u mblodh oguri i bardhë për kombin tonë ?

Në Vjenë më 1912-n, ”nëpunësit e Ministrisë Jashtme në Vjenë kërkuan kolegun e tij, Atë Anton Harapin. Mbasi ai ishte kthye në Shqipni, atëherë (Davidin) e murrën me urgjencë dhe e çuen në Vjenë. Aty e shtinë në nji zyrë dhe e bane me u betue se nuk do t’i nxirrte kurr sekretet. E murrën si përkthyes ndër bisedimet që Ministri i Jashtëm Berthold do të zhvillonte me Ismail Kemal Bej Vlorën… (“Dushman – Temali në rrjedhje të kohëve”, NdocNdoja). Dhe përkthimin e udhëhoqi Atë David Pepa. Kush ishte Atë David Pepa- që Austria ia besoi sekretin shtetëror? Atë Davidi shquhet për veprimtari të madhe atdhetare në kontributin e tij si përkthyes i gjermanishtes në shqip në takimin e ministrit të Jashtëm të Perandorisë Austro – Hungareze, Konti Leopold Bertholdi me Ismail Qemalin në Vjenë në prag të Pavarësisë së Shqipërisë.....

Vjena e luante “Simfoninë e madhe Shqiptare “ me violinat më të mira të zgjedhura nga dirigjenti Bertchold .
“Atëherë Bertholdi i parashtroi Ismail Kemal Beut që të delte sa ma pare në Shqipni për të shpallë pamvarsinë. 

Ismaili iu përgjigj:

“Mirë se flamurin e kam, por nuk kam shtizë ku ta naltoj, dhe flamurin pa shtizë e merr çdo erë që fryn”. 

Atëherë Konti Berthold iu përgjigj: 

”Për shtizë të këtij flamuri keni bajonetën austriake.” 

Kishte ba që 40 mijë trupa të niseshin nga Bosnja në kufi të Malit të Zi. Ismail Beu plot gëzim iu përgjigj: “Kështu po, jam gadi, se vetëm kjo asht garanci për shtetin e ri shqiptar.”

Të shohim një ngjashmëri me sot : “Sipas shënimeve serbe, problemi i madh i shqiptarëve të kohës së pavarësisë dhe para saj ishte ndarja sa u përket ideve nacionale dhe nacionaliste në atë kohë: ishin të shkapërderdhura në tri segmente: ato në brendi, ato në periferi dhe të atyre që jetonin jashtë ”shtetit”. 

Të brendshmit ishin shumë konservatorë; sepse me besimin e madh ne solidaritetin mysliman (së bashku me Turqinë) ata i dëshpëronin shqiptarët e diasporës. Ata të brendshmit ushqenin ende një mentalitet feudal, të cilët mendonin që Shqipërisë i duheshin shumë dekada para se të bëhet gati për nacionalizëm dhe kufij, çka tregonte një amulli ndaj atyre të jashtmëve që punonin në këtë drejtim. Dhe është plotësisht e kuptueshme pse shqiptarët patriotë e ndien të nevojshme për një Rilindje Kombëtare., “

“Që prej vitit 1896 Ministria e Jashtme austro-hungareze do të ndërmerrte një aksion energjik lidhur me Shqiperinë. Se pari asaj i nevojitej një konsullatë me përbërje sa më të mirë,me njerëz që i njihnin mirë rrethanat shqiptare, i duheshin njerëz, të cilët e njihnin mirë vendin,popullin dhe gjuhën shqipe .” Pra ,Vjena e donte një përgatitje të mirë për një koncert të madh historik

Dirigjenti madh i koncerteve të Vjenës Konti Berthold e kishte përkrahjen e madhe apo si quhej në diplomaci ”çekun e bardhë” të Gjermanisë në vendimin e Austro-Hungarisë për ”luftë me të gjithë” që e pengonin Pavarësinë e Shqipërisë.....

Fjalor i hershëm proto-shqipe / Early Proto-Albanian dictionary /

Tabelëzat e arta etruske të Pyrgit dhe libri i artë etrusk i gjetur në Bullgari - Shkruan Fahri Xharra

Pyrgi ishte një qytet-port i vjetër detar Etrusk në Lacium, Italia qendrore, në veri-perëndim të Caeres ( Cervetari) sot e quajtur Santa Severa (provinca e Romes së sotme, Lazio ) ( nga Luisa Banti, 1973.  ‘ Etruscan Cities and Their Culture. University of California Press ).Të iu rikujtoj që shkrimi më i njohur për Etrusket e lashtë vjen nga kërkimtarët  ‘ grek’  Herodotusi  Halicarnassus-it ( shek.i pestë para Kr. BC) i cili e spjegonte që Etruskët kishin mërguar nga Lydia në Itali, bashkëkohaniku i tij Hellanicus-i  e thoshte që origjina e Etruskëve këti populli legjendar  ishte pellazgjike, që jetonin në Greqi para ardhjes së ‘grekëve’.  Në shek.4 BC shkrimtari Anticleides e nadante mëndimin që Etruskët në fillim jetonin në ishijt Lemnos dhe Imbros  (http://www.livius.org/articles/people/etruscans/ )

Para se të kaloj në trajtimin e këtyre dy  zbulimeve me vlerë doja të pyesja, çmendojnë historianët shqiptar pë etruskët dhe etruskishten si gjuhë me vlerë historike e cila sipas shkollarëve europian është gjuhë që nuk i gjëndet shoqja në botë dhe se shkrimet pellazge nuk mund të përkëthehen me asnjë gjuhë të botës. A kemi ne si shqiptarët ndonjë institut që merret me këtë gjuhë dhe historinë e popullit pellazg etrusk dhe gjuhës së tyre ? A mendojmë që ndonjë herë në të ardhmen e afërt të përgatisim kuadro profesionale për këtë që shkrova më lart.

Në një vendtë shenjtë të Pyrgit , në vitin 1964 duke hulumtuar arkeologët i kanë gjetur tri pllakëza të arta, të vjetra nga shekulli 5 BC.

Pllakëzat i kanë ygavrat në skaje që nënkuptohet që ishin të lidhura në një mënyrë. Dy nga pllakëzat janë në gjuhën etruske dhe e treta në atë fenikase dhe sot konsiderohen si “ burim i vetëm i shkrimit para-Romak në Itali “ .(? )  (pikëpyetja nga  fxh ) 

(http://www.messagetoeagle.com/pyrgi-gold-tablets-rare-ancient-bilingual-treasure/ )

Libri i artë Etrusk është një zbulim me vlerë për historinë tonë të lashtë, pasiqë është gjetur në Bullgari, ish tokat ilire-thrakase ( Dardani ). Në Maj të vitit 2003, Muzeu nacional Bullgar në Sofje e bëri publike në libër shumë të lashtë po ashtu nga fletëzat e arta 23,82 karatësh të lidhura me dz rrath po ashtu të artë, Në fletëzat me përmasa 5x4,5 cm  janë të shkruara fjalë në etruskishte.Besohet që përbërja e librit është bërë ndonjë ceremoni mortore të ndonjë aristokrati të kohe të Kultit të Orfeut.Zbulimi bullgar është një verzion komplet i librit të këtij lloji në botë, i vjetër nga shekulli i 6 BC.

Është interesant të shkruhet që një burrë 87 vjeçar, anonim , ia dhuroi muzeut këtë libër, të cilin ai e kishte gjetur në tokë duke si ushtar, 60 vjet më parë ( 1943)  në kanalin e lumit Struma- në jugperëndim të Bullgarisë. ( shiko më shumë në John A. Tvedtnes, “Etruscan Gold Book from 600 B.C. Discovered,” )

Një mendim  për t u thelluar, është e ditur që Etruskët kurrë nuk kanë qenë në Bullagari ( të sotme, dihet gjithashtu që edhe leximi i këtyre zbulimeve nuk është i sigurt pasi si e shkrova edhe më lart ‘‘sipas shkollarëve europian është gjuhë që nuk i gjendet shoqja në botë dhe se shkrimet pellazge nuk mund të përkthehen me asnjë gjuhë të botës’’, atëherë a mos ishte kz ndonjë shkrim trakas ?

Besohet që përbërja e librit është bërë ndonjë ceremoni mortore të ndonjë aristokrati të kohe të Kultit të Orfeut.Zbulimi bullgar është një verzion komplet i librit të këtij lloji në botë, i vjetër nga shekulli i 6 BC. 

Një mendim  për t u thelluar, është e ditur që Etruskët kurrë nuk kanë qenë në Bullagari ( të sotme, dihet gjithashtu që edhe leximi i këtyre zbulimeve nuk është i sigurt pasi si e shkrova edhe më lart ‘‘sipas shkollarëve europian është gjuhë që nuk i gjendet shoqja në botë dhe se shkrimet pellazge nuk mund të përkthehen me asnjë gjuhë të botës’’, atëherë a mos ishte ky  ndonjë shkrim thrakas ?

Fahri Xharra, 26.11.18

Gjakovë

===========================================================================

Mumjet e bardha të gjetura në Kinë

Historia e botës duhet pasur një rishikim, dhe atë shumë serioz e tregon fakti i zbulimit të mumjeve të grave dhe burrave lekurë-bardhë në Kinë . Zbulimi më i madh i shekullit 20 është gjetja e një fisi “  Veri Europian “ në shkretëtirën kineze Taklimakan, në afërsi të shkretëtires së njohur të Gobit. Ishte viti 1978 kur arkologu kinez Wang Binghus në hulumtimet etij në vendin e quajturQizilchoqa, Bregu i  kuq i gjeti disa mumje  në gropë afër malit.  Trupat e mumifikuar u vendosen në muzeun e qytetit Urumki , gjithësejt 113 sish nga se qeveria kineze nuk kishte mjete më të më dha financiare për të hulumtuar më shumë. Fjala ishte për një fis “të humbur” afër 4 mijë vjet.

Kur e pata fjalën tek rishikimi i historisë më dha guxim kjo fjali: “ Në atë kohë, kinezët me treditën e tyre deri atëherë mendonin që civilizimi kinez historikisht është zhvilluar i pavarur nga bota tjetër. Mu për këtë qeveria kineze nuk e lejonte publikimin në botë  te këtij zbulimi .(Fiset e bardha në Kinën e vjetër, nga Nell Rose )
“But soon they realized that the proof was irrefutable” , pra më në fund e kuptuan që faktet dhe provat nuk mund të fshehen dhe kështu lajmi për zbulimin e cekur më lartë e  mori botën

Kur jemi tek rrobat, nëse e shikoni foton e kësaj gruaje, veshjen e saj  do të vëreni një gjë të jashtëzakonshme për gjendjen e tyre. Bible, bile në një nga mumjet shihen edhe “zgjatjet” artificiale të flokëve.
Shkollarët e thonë që ai fis leshbardhë “ i  humbur “ në Kinë që 4 mijë duhet të ishte shumë i përparuar për kohën e vet. (This tribe was obviously very advanced for its day. On one of the mummies, there is a scar which shows they had rudimentary operating skills. It had been sown up with horses hair.)

Pra duke eu bazuar në falsifikimet serbe të historiografisë sonë, me këte kuptohet thjesht që fjala është për shqiptarët e dikurrshëm, trashëgimtar të të cilëve jemi ne sot .Serbët e njohin historinë tonë, lashtësinë tonë, ndoshta edhe më mirë se ne dhe këtu qëndron “ aftësia “ e tyre për shtrembërim të historisë shqiptare dhe përvetësimin e saj 

Robert D’ Angely në librin e tij  “Enigma” shkruan “Lexuesi nuk duhet të çuditet kur e lexon  që Aleksandri i Madh ka imituar kapedanin e Ekspeditës së parë të ariasve në fillim të mijëvjeçarit të tretë para Krishtit.Përkundrazi, ai duhet ta shohë këtë gjë si normale dhe krejt të natyrshme, sepse historia na mëson, që gjithnjë gjithë kapedanët e mëdhenj kanë kërkuar të kopjojnë të tjerët udhëheqës të mëdhenj, paraardhës të tyre. 

Në fakt ne do të thoshim se Aleksandri ka imituar komandantin e Ekspeditës së parë të ariasve: prova më e mirë është se ushtarët, që arritën në brigjet e lumenjve të Indisë, kundërshtuan të shkonin më tej në thellësi të territorit të Indisë, duke thënë se nuk donin të shkonin të humbisnin atje, ashtu si Ekspedita e parë. 

Ndonëse ka një ndërkohë prej rreth 2500 vjetësh që i ndan argët ose ariasit prej maqedonasve, domethënë prej stërgjyshëve të pasardhësve të tyre të drejtpërdrejtë, na del se këta të fundit e ruanin për bukuri kujtimin e Ekspeditës së parë dhe ne mund të themi gjithashtu, se Aleksandri duhej ta njihte më mirë në vija të trasha mënyrën se si ishte zhvilluar ajo ekspeditë.”

Pra ishin pellazgët ata që i banuan këto toka dikur, dhe mumjet e bardha janë pellazgjike.
Ku qëndron gabimi i saktësisë historike? Dëshira për fshehjen e së vërtetës së  saj. Me qëllim shkruhet “ indo-europiane” , pra  që mos të thuhet pellazgjike.

Të spjegojmë më shumë, kufomat  e bjetra rreth 4 mijë vjeçare ishin të shtrira në tokë dhe jo të mumifikuar ashtu siç jemi mësuar të dimë nga mumjet tjera nëpër botë, nuk ishin të balsamosura. Shkencëtarët  spjegojnë se trupat, thjesht ishin vedosur mbi tokë ( në gropa kuptohet ). Kushtet klimatike të atij regjioni , të nxetit, thatësia dhe dimrat me acar, të gjitha   të përziara me pluhur të kryposur i kishin krijuar kushtet e një ruajtjeje perfekte. Dhe mbi të githa edhe rrobat me të cilat ishin “varosur” , ato mund të shihen dhe të përcaktohet se cilës kohë dhe cilit vend i takojnë.

Interesant dhe me vlerë të shkruhet që studjuesja Elizabeth Wayland Barber, eksperte e tekstileve (veshjeve) në lashtësi, e gjenë që rrobat e mujeve  kanë ngjashmëri të pa kontestueshme me ato të gjetura në minierat e krypes të lidhura me kulturen e hallstattit ( Austri ). Kurse sai përketë tatuazhit në duart e mumjeve  të gjetura ne mumjet e bardhe në Bazeni Tarim (Qäwrighul, Yanghai, Shengjindian, Shanpula, Zaghunluq, and Qizilchoqa)  kjo veç se është e njohur nga lashtësia e jonë Pellazgjike.

Bukuroshja e Lulanit (shih foton)  i ka shenjet e gruas nordike. Duhet të  ishte Nordike  e vjetër rreth të 45- ve kur ka vdekur,e cila është varrosur me shporten me ushqime për jetën tjetër si dhe krehërin dhe grur të shtëpisë.

Lexojen i këtë marrëzi serbe, në librin e saj  Dr. Olga Lukoviq- Pjanoviq ” Srbi...narod najstariji “ në faqen 407 , rreth mumjeve të Kines  shkruan:  “U zbuluna mumjet e bardha, bota filloi të flet se ato ishin të para-ardhësve të shqiptarve. Kurrë!. Ata ishin serbët e dikurshëm” . 

Fahri Xharra,24.11.18

Gjakovë

Referencatper dashamirët e ketij arti :

-Mair, Victor H., "Mummies of the Tarim Basin," Archaeology,

-"A meeting of civilisations: The mystery of China's celtic mummies". The Independent. 28 August 2006.

-"T Christopher P. Thornton and Theodore G. Schurr, "Genes, language, and culture: an example from the Tarim Basin", in: Oxford Journal of Archaeology,he mystery of China's celtic mummies".

 -The Independent. August 28, 2006.

-Barber, Elizabeth Wayland (1999), The Mummies of Ürümchi, London

- Light, Nathan (1999a), "Hidden Discourses of Race: Imagining Europeans in China", presented at the Association for Asian Studies conference, Boston,

-“ Enigma “ nga Robert D’Angely

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ISA MALOKU: Biografia e Shkrimtarit dhe publicistit, Halit Elshani.

BIOGRAFIA E SHKURTËR 

Halit Elshani ka lindur më 01.01.1944 në Dasam (ish Staradran) të Komunës së Burimit (ish Istog). Rrjedh prej një familje atdhetare e cila ka qenë e anatemuar - sidomos në kohën e komunizmit etatist serbo-jugosllav, e persekutuar dhe djegur më 1918, 1924 si dhe gjatë luftës së fundit më 1999. Shkollën fillore katër klasëshe e ka kryer në vendlindje, për të vazhdar më pastaj në Gurakoc. Studimet e larta për matematikë dhe ekonomi i kreu në Universitetin e Prishtinës. 

Fillimisht ka punuar si arsimtar në Kijevë, vitet 1964/65, pastaj si mësues në Staradran, për të vazhduar si mësimdhënës i matematikës në shumë shkolla fillore dhe të mesme në trojet shqiptare, në Kosovë dhe Medvegjë, detyrë këtë të shenjtë që e ka vazhduar gjer në fillimin e luftës heroike të UÇK-së, përkatësisht gjer me dëbimin nga ana e regjimit fashist serbo-jugosllav. Gjatë periudhës së viteve 1964-1999 ishte mentor për lëndën e metodikës së matematikës, bashkëpunëtor revistash profesinale, gazetash ditore dhe periodike, recenzent i disa teksteve nga lëmia e matematikës, autor i disa punimeve pedagogjike në fushën profesionale.

Ishte bashkëthemelues i shkollës tetëvjeçare në vendlindje, i gjimnazit “Hivzi Sylejmani” në Fushë-Kosovë, i gjimnazit në Lipjan, i gjimnazit në Vushtrri, i mësimit të orientuar në Medvexhe, i sindikatës SBASHK-u të BSP së Kosovës, i Shoqatës Humanitare “Nëna Tereze” - i nëndegëve në gjashtëmdhjetë lokalitete të komunës së Prishtinës, i degës në Drelaj të Rugovës, i Degës në Preshevë, i LSHB-ës në Bruksel, i Degës së Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës për Shtetet e Beneluksit, i degës së kësaj partie në Antwerpen të Belgjikës, i Shoqatës:”Miqtë e TMK-së në Bruksel, përkatësisht i Shoqatave të dala nga Lufta. Ishte pjesëmarrës në demostratat e studentëve më 1968 në Prishtinë dhe i burgosur në Pejë. 

Ka qenë bashkëorganizues i shumë manifestieve në diasporë, i grevës dhjetëditëshe në Bruksel për lirimin e të burgosurve, i përvjetorëve të atdhetarëve Enver Hadri, Luan dhe Shkëlzen Haradinaj, i demonstratave para Parlamentit Evropian në Bruksel, për kindapimin, për lirimin e të burgosurve dhe të pagjeturve nga ana e Serbisë, i demonstratave në Hagë për lirimin e Fatmir Limës. Ka marrë pjesë në senzibilizimin e shkollës shqipe në Belgjikë. 

Në aktivititet sportive dhe humanitare ka qenë sekretar i klubit basketbollist “Elektrokosova“, sekretar i Shoqatës Bamirëse „Nëna Tereze“ - dega Qyteti i Vjetër në Prishtinë, sekretar i LSHB-ës në Bruksel, përfaqësues i klubit shqiptaro-belg “Vokshi“ në Skarberg. Bëri mbledhjen-përgatitjen për botim të “Monografisë së shkollës Naim Frashëri“ (1964-1965). në Prishtinë.

Tani është nënkryetar i Shoqatës „Miqtë e TMK“-së në Bruksel, autor i romanit:”Qeta e Brukselit”; Enver Hadri; ”Kosova është gjaku ynë qe nuk falet”!!, koautor i librit; ”E djathta shqiptare në mbrojtje të Shqipërisë Etnike(5,6), autor i librit „Çeta e Gostivarit” (Plaku i maleve Gjelë Kalishti nga Gostivari), i „Monografis së familjes Elshani nga Dasami (ish Staradrani)“. Ka në dorëshkrim: ”Ditari i lufëttarit të UÇK-ës, Gani Shala“, Libri për Drinin ”Një jetë një vdekje”, :Çeta e Brukselit2“, „(Morfologjia e një fushate)“, Librin për arisimtarin Taib Sylejmani, Monografinë për “Islihatin” , recensent i shumë teksteve nga lëmi i matematikës, dhe publicistikës. 

Për veprimtarinë e tij është nderuar me mirënjohje nga: Shkolla fillore “Naim Frashëri” – Prishtinë, Shoqata bëmirëse “Nëna Terëzë” - Prishtinë, Shoqata humanitare “Merahmet” – Sarajevë, Ministria e Arësimit të Republikës së Kosovës – Prishtinë, nga Shkolla e Lartë Pedagogjike-të Universitetit të Prishtinës, nga LASH-i , siq thuhet: ”Për kontributin e dhënë për arsim dhe edukim të brezave të rinjë në shkollën shqipe” në Belgjikë. 

Nga senatori i përjetshëm, miku i shqiptarëve e posaqërisht i Heroit Enver Hadrit dhe ish presidentit Ibrahim Rugova Z. Vili Kujpers, nga shkolla e mesme fillore”Enver Hadri”-KK Vushtrri, nga “RKSH” e Kosovës “Enver Hadri” me seli në Bruksel dhe nga Rinia e Budakovës ”Tre korriku”-KK-Suharekë. 

Është anëtar i Lidhjes së shkrimtarëve të Kastriotit, i kësaj Lidhje në Belgjikë dhe i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe artisëtve në mërgatë. Mirënjohje z. Halit Elshani nga Ministria e Diasporës për pjesëmarrje në takimet tradicionale të krijuesve nga mërgata. Aktualisht është nënkryetar i Klubi i Boksit « Prishtina » në Prishtinë.

ISA MALOKU: 

Biografia e Shkrimtarit dhe publicistit, Halit Elshani.

========================================================================

Lamtumirë (Dëshmorit Muharrem Smail Vuthaj) - Isa Maloku.

Lamtumirë (Dëshmorit Muharrem Smail Vuthaj)

Unë e kisha të ndaluar

të punoja zyrtar shtet

gjysmë shekulli,

bashkë me familjet e tjera,

se i takonim familjes

se të burgosurve politikë-shqiptarë.

Çdo ditë dëgjoja përralla

të ish zyrtarëve, zë bretkocash

 fjalë boshe, të pakuptimta

për t'i ikur vetingut

për ditët e tyre të" lavdisë"

që i mbanin në ballë

simbolet e çetnikëve të Serbisë.

Disa për bukën e gojës

të tjerët u kishte marrë koka erë

familjet atdhetare lëqiteshin nga bashkëfshatarët-medet

Muharremi sypishë

natën mbante mbledhje

për Atdheun e robëruar

në mëngjes veglat e armikut e spiunonin

ai s'mërzitej fare, palla s'i hante.

Një ditë lë punën

do t'i thotë, këtu me ke, Atdhe.

në malet e vendlindjes në Vrellë

duke luftuar me lindjen dhe vdekjen

shkruan letrën e bardhë.

me gjakun e trupit të vet.

Duke ua lënë amanet:

"Mos më lini këtu vetëm o burra .

se nuk do t'u them kurrë Lamtumirë"

me tytën time, grykëhollë

do të jehojë kushtrimi për Atdhe

spiunët do t'ia fali historisë

ajo lë t'i falë apo t'i vret ... tani keni kujdes ju të gjallët

mos ma harroni emrin mua sa të tjerëve-dëshmorë,

as përvjetorët e rilindjes sonë,

ne jemi më të gjallë ndër të gjallët.

Dyzet vite kam parë tmerre

tulla të shpuara me plumba

fytyra të përlotura, të trishta

fletore të zhubrosura

kolegë të shkollës prapa grilave

duke i ndërruar uniformat

me rrobat e të burgosurve

kam ndalë zogjtë mos

t'ua prishnin qetësinë të tjerëve

as bukurinë e durimit

kam parë, çfarë kam parë

qindra të burgosur 

kam hjek nga litari-tani janë gjallë.

Tani nuk dua të qaj.

askush të m'i shoh lotët

dua ta ndal këtu rrëfimin

për kolegët e mi me fytyra të përgjakura dikur,

tërë jetën me nder i shërbeva Atdheut.

 Tani kolegët e mi.

nuk "kanë " para

të ma dhurojnë një buqetë lule

jo, jo, jo! Të ma kujtojnë ëndrrën time për lirinë

Tani as heshtja ime mos të ju vras

unë veç me Atdheun

çdo ditë do të flas!

Isa Maloku.

===================================================================================================