Brahim AVDYLI:
GJURMËT E GJAKUT
(Shkrimi i dhjetë që e lexova nga
Agron Iliriani)
Nëpër vajin e pandalur të fëmijve dhe me shkronjat e
zemrës (të cilat, edhe unë, i shokuar,
fatkeqësisht i ndjejë!), po shtyhemi gjithnjë majave të shkreta të maleve,
kryesisht pa mbulesë, nën qiellin e zymtë.
Na kishin tradhëtuar të gjithë të mëdhenjtë, të cilët
ishin mbushur plot
me sherre. U kishte hyrë sherri në shpirt! Nuk e dinim kush
ua kishte bërë këtë sherr. Prindërit tanë, paraardhësit tanë, të moshuarve,
etj. me ne i vuri të grindeshin djajtë, sa të na ndjeknin edhe nga vetja. Çdo
gjë u dukej keq, pa arësye të vërteta! Me ta, ishin bashkuar të gjithë lakejt e
botës!...
Na gjuanin me gurë; me dru e kërshe, me sopata, me armë
të dorës, topa, shpërthime e uturimë, hata, diçka shumë e rëndë, kob, që
fëmijët nuk mund t`i shpjegonin me një fjalë. Fare nuk kemi pasur kohë prej këtyre
gjuajtjeve, në të gjitha anët. Na rreh zemra shpejtë, më shpejtë, shumë më
shpejtë. Mezi i marr vesh këto fjalë të zemrës. Nuk e di nëse është zemra e
fëmijve, zemra ime, apo zemrat e dërguara “tek
bré miza hekur”!
Nuk e di se si kishim shpëtuar nga predhat e pandalura të
topave të atyre të cilët, ne i quanim “armiq”!
Na kishin ndjekur deri te bjeshkët e pa arritura me ato armë të rënda. U druheshim
ndjekjeve edhe me këmbë!!...
A e dini çka do të thotë të jesh fëmijë në duart e
djallit?! Ato duar të djallit nuk i shihje, por të ngrehnin në shtatë palë tokë
e qiell. Të bënin copa e grimë!! Të jesh fëmijë pa babë e pa nënë, ishte mjaft
keq! Na kishin përfshirë para vetes e nuk dinim asgjë! Kur çdo gjë përplasej në
murin e padukshëm qelqi apo magnesiumi, të kristaltë, të ftohtë, të fortë, si
materie të pashpër-thyeshme nga asgjë e kësaj bote, të jepte një pamje tjetër
nga e tërësishmja, të cilën ndryshe e kishim menduar.
Po, po, po e them se qelqi e gastarja apo ajo që e
mbështjellte këtë gjendje ishte shumë e ftohtë, si vdekja. Edhe vdekja ishte e
ftohtë, ngrinte e tëra. Të ftohtit ta ngrinte ngadalë trupin, deri sa të dilte
shpirti. Të futej në shpirt, në trup, në tërë qenien, ngadalë, padiktueshëm e
padukshëm, e shkonte drejt motorrit të njeriut, ZEMRËS, me pamje tjetër, të cilën nuk e shihje!...
A isha në një kthinë me gurë e gërgje të mëdha, ku
ndonjëherë nuk shihja e ndonjëherë më vinin këto zëra vajesh të fëmijve, apo
kur kam qenë fëmijë?! Nuk e di, nuk e di. Di sa nuk di, e nuk di asgjë! Kjo
gjëndje nuk merr fund!...
Nga dita në ditë ishin shtuar armiqtë e na kishin
rrethuar në çdo anë, atje, larg nga vetja, përtej vetes, me armë që të fusnin
tmerrin, kur i shihje. Ky rrethim përskaj teje kishte zgjatur shumë, në ndjenjë
të ngrirë me tmerr, që prej kur kishe lindur! Kjo LINDJE kishte zgjatur 40`000 vite para lindjes së Krishtit e deri
sot, prej atëherë kur dihet se ka pasur
Kjo është çudi. Të gjitha lëvizjet e në të gjitha
drejtimet kishin filluar prej Gadishullit
ILIRIK, në Lindje e në Perëndim,
e të mjerët, e kishin harruar BESËN apo BESËN e ZOTIT; Besën e dhënë ndaj
perëndeshës së VATRËS, që ishte NËNA e SHTËPISË; e kishin harruar origjinën dhe kishin dalur nga DORA E ZOTIT e kishim rënë në DORË TË DJALLIT, lanet paçtë! Djalli na
e kishte kthyer tërë botën së prapti.
Çka ishte po, na del jo, dhe çka ishte mirë dilte keq, pa
e ditur. Na kishin kthyer pa dije miqtë në armiq, dhe armiqtë në miqë; të zitë
në bardhë dhe të bardhtë në të zi; rrotull, pa e marrë vesh askush; i kishin
ngatërruar Lindje e Perëndim, Veri e Jug, dhe i kishin kthyer kundër Genit të
origjinës.
Mua nuk të dinin për ILIR
dhe prej këtu e nisnin ata, se “ti nuk je
i tillë”, se “ti nuk je i pari”,
se “nuk e ke një të treten e botës”, se “nuk
i ke vëllezër Galin e Keltin”, se “nuk je më i madhi”, se këto janë “përralla me bisht”...
Të kishin rrethuar shtazët me të tmerrshme e më të
rrezikshme, por që u ngjanin njerëzve. Nuk kishin vetëdije për dijen e
natyrshme, por “vetëdije” të
rrotulluar nga djajtë, lanet paçin, dhe kishin BESË me KRYEDEMONIN, mos i qoftë
“besë”, qoftë i mallkuar për jetë e
mot! Me atë “besë” ishin bërë aq të
pabesë, aq të pashpirtë, aq të panjerëzi, pa fije të turpit!...
Edhe vëllezërit e vjetër, që nuk u ngjanin kushërinjëve,
kishin bërë “besë” me djallin e
vepronin kundër meje, sepse ishin sorollatur anë e përtej botës dhe ishin
kthyer në origjinë, te UNË. U dukesha atyre vërtetë shumë I KEQ, I LIGË!
Ndërroheshin ngjyrat, ndërroheshin emrat, ndërroheshin kahjet dhe drejtimet,
ndërroheshim edhe njerëzit, të cilët hijen e kishin si të njerëzve!...
E thashë: nuk
kisha babë e nuk kisha nënë! A është kjo e mundëshme! Jo! Të jesh i lindur pa prind, nuk kishte teori!
Shumë e vështirë për mua ishte kjo punë! E dija se kam babë, që ishte sikur Zoti
i parë në tokë, por kishte kaluar në jetën tjetër, në AMSHIM. Sa herë e
kërkonte jeta, paraqitej nëpër ëndërra, si në këto vuajtje të mëdha. Më këshillonte
për ta ruajtur durimin dhe më shpëtoi. Por, këta djaj të verdhë thonë se unë
jam bonjak; i rrugëve; i pastrehë, i mbrapshtë, i pa edukatë, e nuk kisha asgjë
timen. Jo, pra. Ishin zhdukur për ta, sa qel e mbyll sytë. Nga dita në ditë
kisha mbetur fillikat vetëm, në maje të kodrave, plotë me shkëmbinj!...
Nuk e di a isha i gjallë apo kisha kaluar edhe unë në
botën tjetër; nuk e di a jam nëpër bjeshkë tonat apo bjeshkë të tjera; nuk e di
në isha fëmijë apo “i rritur”, por
ndjeja si fëmijët, me shpirt të pastërt!...
E zbrita kokën mbi shkëmbinj. Lotët më rrjedhnin pa
pushim! Athua, çka ishte ky shkak, çka ishte ky fat, çka ishte kjo fatkeqësi
apo tragjedi?!...
Po, po. Aty isha ulur, pranë gjakut tim! I fshiva sytë me
duar, por ato ishin të bëra si mos më keq, me gjak e baltë, dhe me shpinë të
duarve i fshiva. U drodha! Si nuk më ka shkuar mendja të ndjekja gjurmët e
gjakut?!...
Ai djaloshi, që jam unë, quhesha kurdoherë Agron Iliriani,
dhe i lutej Zotit edhe kur ishte mirë, për çdo vuajtje në këtë botë, tani,
ndodhej midis gurëve të mëdhenj e në këtë errësirë, pra në skëterrë. Auuuaa! E
kuptova! Qenkem në burgun tim, mu në mes të dy palëve të tokës, e më
kuptueshëm, në një botë të dënuarve e në mes të botës midis dy palëve të dheut.
Bota e Zotrave është një mbi tokë; bota e djajve është nën tokë; e në mes të dy
tokave është burgu i jonë i veçantë, i provave, i vuajtjeve, i ç`njerëzimit.
Kjo botë ishte një botë e përkohëshme, ku provoheshin të gjithë njerëzit. Nëse
janë të lidhur me Zotat e besën e tyre,
do ta fitonin këtë jetë e do të shkonin në
parajsë.
Nëse kanë dhënë besën djajve e Kryedemonit, do të ishin këtu, si
këta që më rrahim. Në qoftë se nuk e kanë lidhur asnjëherë besën, ose kanë
harruar se e kanë patur një kohë menjëherë pas pubertetit, d.m.th. kur janë pranuar
në listën e të rriturve; do të
rrihehin tmerrshëm e do të provoheshin derisa të pranonin ate çka e thojnë djajtë ose agjentët e tjerë të këtij burgu, të
sprovuar deri në fund.
Do të digjeshin tërë jetën, për gjalli, në fund të ferrit. E kuptova fort mirë
këtë punë, në këtë skëterrë! Kjo ishte “një
e vërtetë” e madhe e të drejtave të njeriut! Duhet të mos toleroja sa të ma
marrin mendjen e të mos gjykoja dhe të ruaja deri në fund gjakftohtësinë. Të
ndjekja gjurmët e gjakut prej lindjes e fëmijërisë sime, me fëmijë të tjerë që
qanin, deri në kodrën e madhe me shkëmbij, gjysmë i zbathur e gjysmë i zhveshur;
të qetësoja shpirtin tim nga çdo gjë, e edhe nga dhembjet, dhe të qetësoja
fëmijët e tjerë nga gjithçka, të cilët shqetësoheshin shumë dhe prore qanin. T`ua
mbillja në qenien e tyre forcën time, durimin, logjikën dhe urtësinë time
jetësore...
U ula dhe po mendohesha. I kujtoja qindra të lexuar
shkencëtarë, e të tillë “shkencëtarë”
të botës, nga Lindja e Perëndimi, nga Veriu e Jugu, të cilët i patën mbushur
bibliotekat me vepra që përsëriteshin.
Çudi! Detyroheshim të përsëritim se “të parët e botës qenë grekët dhe
romakët”. Romakët vinin nga Roma, por të parët gënjenin, sepse ata nuk
kishin qenë. Ne kemi qenë, ne! Një
pjesë e jona e kishte shkruar gjuhën me alfabet të Kadmit, që ishte i pasur dhe
fenikas, por pjesa tjetër jo! Edhe
Romën e kishin ndërtuar iliro-albanët, nga shpërngullja e dytë prej Trojës.
Iliro-albanët kishin shkuar nga Dardania në Dardanele, dhe prej aty kishin
kalur mandej në Gadishullin Italik.
Po kush merret me këto?! E pavërteta njihet më shumë se sa e vërteta! E pavërteta është ajo
që u dashka “ta dëgjojmë”, ta mësojmë
përmendsh e kurr të mos e harrojmë, sado që e dhimbshme është për ne, e cila
nuk ka fund, me përsëritje e mija përsëritje, madje me shkrim!...
Shmoj shumë gjatë, ulur këmbëkryq, pranë gurëve, e trupit
që dhemb. Në baltë e me quka jam i ulur e asgjë nuk më shqetëson, sepse jam më
kthjellët, ndonëse gjaku më kullon. Unë,
nuk pajtohem me këtë gjendje! Aspak! Jo, nuk pajtohem! E si të pranoj të
pavërtetën? Si të vërtetë?!...
Lëviz kokën time poshtë e lartë! I ngriti të dy duart
lartë drejt qiellit! Këtu nuk është qielli i Zotave, por ndëgjojnë dhe vijnë brenda
rrallë ndonjëherë.
E kujtoj një thënie të Dhimitër Pilikës (Sa bukur: Dhé-mitër e ka emrin):
-Po, po!- them me vete. Kjo është e vërteta për botën që nuk do të
shohë e nuk do të pranojë të vërtetën! Na hakmerret neve, bijve të shqipes, që
veten tonë e quajmë “shqipëtarë”, por të tjerët, prej keltit të vjetër, na
quajnë Albanë!
-
Hëëë!... Ata që e kanë dhënë besën me djallin e Kryedomonin, bëjnë çmos që
është e mundur, që të na e mjegullojnë të vërtetën- them dikur.
Dhe, jam mbushur deri në kapuç të kokës sime. Po, po,
deri në fund.
Disa të tillë “letërprishësa”,
të cilët janë pseudoshkencetarë dhe të quajtur “albanolog”, e nuk janë aspak punëtor të mirëfilltë të çështjeve
publike dhe intelektualë apo shkencëtarë, të tillët na spekullojnë shumë nga
shkresat, e që të nxisin më tutje këtë çështje. Natyrisht, jam i ndalur, ballë
për ballë!
Shumica niset prej Egjiptit, që ta gjëjë “origjinën” e kombit të vet, por nuk e
dinë të vërtetën! Ndalem. Xhuzepe
Katapano thoshte:
-„I kam hequr Thotit maskën
shumëmijëvjeçare të ibisit (Thoti
është personalitet i madh në Egjipt, por emri i tij do të thotë shqip: thotë, flet
ate që ka dashur të thotë Zoti i Madh, e të gjithë e marrin origjinën e
njerëzimit prej Egjiptit. AI është prej Gadishullit ILIRIK, d.m.th. Gadishullit
MAIA, Gadishullit të sotëm Ballkan!!) dhe ia
kam kthyer fytyren boreale të Ilirit„ (të bardhë, si dëbora, prej maleve të Sharrit, shënimi im!), dhe <ilir>
është i njëvlershëm me SHQIPTAR, domethënë bir i LIRISË dhe i DRITËS; dhe ju të
gjithë e dini se SHQIPONJA, zog i lartësive të mëdha, simbolizon më së pari
DRITËN“.[3]
A doni të dini më tepër që t`u tregoj?! Kjo është e shkruar me gjaku tim! Të
mos e harroni: çka shkruhet me gjak, e ka
vulen time të geneve të mia! Në qoftë se dini të analizoni DNA-në, e DNA-në
e mësova me shumë vuajtje, kur isha fëmijë, është acidi dezoksiribonukleinik. Ju mund të ndjekni udhën deri në
parahistori dhe do të më gjëni gjithnjë MUA.
Kështu është, nuk bëhet tjetër...
[1] Mili Butka (Aleksander Hasanas), „Kodi i gjuhës shqipe/Etimologji“, Magus, Tiranë 2017, faqe 205.
[2]
Dhimiter Pilika, "Pellazgët,
origjina jonë e mohuar", Botimet Enciklopedike", Tiranë 2005,
faqe 254.
No comments:
Post a Comment