"Koha e djallit kâmbkryq âsht' ul" - Poezi nga Ndoj Mhilli

"Koha e djallit kâmbkryq âsht' ul" - Poezi nga Ndoj Mhilli

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Parajsa hyjnore

Dikush me pyti

ku jeton ti o i shtrjeti mik?

Une morraktaun ju pergjigja -

une jetoje neper galaksi

me flladin e eres se l'muet

dhe frymen e mpiksun nder buze.

Nder eshtna mbaj kohen qe shtegtone

me mue tuj mi shterr shtalbit e kocave,

andrrat e çueme dam

dhe dejzit e shpirtit,

qe andje kane te prehen padurimthi

ne te tjera galaksi

e nder engjuj me krah e flatra te prarume

ne drite te bradhe,

verbuese per sy vdekataresh

nepr parajsta Hyjnore

t'pnjoftuna ende nga soji i pshtire i qenies njerezore.

------------------------------------------------------------------------------

Jeta

Jeta asht’ nji shkarravinë e hedhun mbi një letër kuturu,

dhe e flakun tutje si mos ma keq,

përhumbëtazi përtej në humnerën e kohës,

që vret e pret shpirtna njerëzish të gjorë,

me shpatën e saj t'pashpirt

e plot ogjele që kullon pikla gjaku,

qysh prej kulmit të galakësive

deri në humnerat e ferrit

t'përjetsueme në flak e terr.

Gusht, 2018

---------------------------------------------------

Bota

Nata hesht në sytë e botës së marr,

botës s’çmendun,

e jeta zvarget në duert e gjora të të mjerit njeri,

që gabueshëm e n'përhumbje

shtegtoj kuturu

në rrugën e përmundimt të jetës,

pa ditë e pa mendue mirë,

as fillin e as fundin e lumit

të pashpirtë të jetës që buron nga asgjaja

e përfundon në hi të tretun ndër dhena

të terratun plot heshtje

dhe lagshtin t'pashoqe.

Dt. 1.11.2018. 16 Nov 2018

---------------------------------------------------------------------------------

E imja je

Ftyra e jote prej engjulli

struket ndër kujtimet e mia

e bashkë me andrrat fle në prazmin tem.

Rrekem t'i struk mbresat e buzqeshjes tande në shpirtin tem

të bam kruspull

nga rrebeshet e moteve të shkume dam.

Imazhin e syve të tu që shëndrsin me ngulmë

e gjejë ndër rrezet e para të diellit

në agim

që si shigjeta spartanesh mi vërbojnë sytë

ende pa e shijue qenien tande.

mesnate, ora 1:48 28

Qershor në 12:50 PD. 16 Nov 2018

------------------------------------------------------------------------------

Pashallarët

Pashallareve te pergjakun deri ne fyte

Jo pak here me kane neperkemb

me kane shtypur

si nji leck,

me kane quajtur te marr e idjot

pershkak se skam dite,

ma sakt skam dashte

te shtirem

te bahem hipokrit e dredhak,

te lmohem e te rreshqas si gjarpni nder dyert e gjimnazit

a universitetit a nanpunesve shtetenor,

si nji servil qaraman qe ja del te bahet zotni,

te marr detyra e poste.

Profesor me grada shkencore me kane keshilluar te bahem pragmatik,

pra finok e hipokrit,

jane orvatur te me mbrujne pak dredhi

te dobishme per shoqnin tone

dhe jeten ne pergjithesi.

Mirepo,

une prap se prap kam mbetun gure

I palatuem,

s'kam pranue as te shtirem e as te servilosem,

pra te pershatetm me hipokritet dhe servilet,

si pasoj me kane sulmuar

me te gjitha armet qe mbart ne duer nji shoqni e korruptume

theth nder eshtna,

me kane lane plage e gjurme ne shteg te ballit,

megjithate une ja kam dal,

nuk jam rrezue,

kam marr kryqin mbi shpine dhe mbi golgot kam dal faqebardh.

Prandaj o shqiptar i mjere qe moral as Zot nuk njeh,

merre dhe ti kyqin mbi shpine,

rrezoju e prap qoju ma i fort se dje,

pahumb vlerat e qenies njerezore.

Cdo dite kane me te thane shtiru,

por ti mos u shtir,

te thone banu hipokrit e hajdut,

por ti mos u bane,

le te thone banu servil e dredhak

I pabes,

por ti mos u ban asesi,

sepse nji dite mbi golgote

I rrahun dhunshem, I leckosun e pa buk ne bark,

I gozhduem dhe I pergjakun,

I shporuem me ferra mbi krye dhe heshta ne zemer

ke me dal triumfues

mbi te keqen qe mbjell nji shoqni djallzore.

16 Nov 2018
--------------------------------------------------------------------------------

Koha …

Shpeshehere koha humbet kuptimin e saj

kur si shkamb ngultazi rri

ne nji shej vendi pa leviz,

pa marr mundimin te hedh nji hap,

pa lan nji gjurme te vyeshme diku ne hapsine.

Minutat, oret, stinet dhe vitet e humbin kuptimin

kur asgj nuk levize ne nderkohen e galaksis,

qe te mbeshtjell e bashk me veten ti shterr

nder eshtna motet e shkume dam si mos ma keq.

Koha e pabes si mordja ti merr castet,

minutat stinet dhe vitet,

tadhet e luen dhelpnisht me to,

madje si nji kulsheder

ti perpin motet e te flak diku ne qoshe te vatres

me rrudha ne fetyre dhe shpinen e krrusun

qe s'ka takat te drejtohet ma si dikur.

Ajo te rremben

dhe te flak pakuptue arsyen e vertet te ekzistences tande,

madje pakuptu as psen e te kenunit ne nji bote

qe shpeshhere ste perket e as s'te g'zon'

me qenien e saj,

po aq te pakuptueshme

dhe absurde sa vete ekzistenca jote.

Dt. 25. O6. 2018.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Mbram te mori gjumi nder krahe

per me te cue neper andrra te ambela,

qe shihen nen kupen e qiellit

ne netet e vona

kur andrrat flejne ne gjoksin e femnave

e shperthejne si lulet ne pranvere

mbi senduket e koheve

qe gjakuen ne parzmin e tyne.

Dt. 9.06.2018

---------------------------------------------------------------------------
Me mungon

Sonte ne mesin e nates me shi

nuk gjendet askund nji dore njerezore

qe te ma perkedhel lehtesisht

kryet

e te mi lnurin amel

andrrat e vdekuna ne prazmin tem

qe presin ngutshem me u zgjue

ne sosjen e nates

bashke me rrezet e para te diellit

qe bien mbi shtatin e tokes

ne taguem.

Andrrat flejne mekshem

ne mue tuj prit me u zgjue

s'bashku me gjithesine

te cilat nata i fsheh nga syte grabitecar

qe jopakhere orvaten ti vrasin

ende pa u thur nder shtalbij te shpirtit.

Dt. 09.06.2018, 16 Nov 2018
-----------------------------------------------------------------------------------

Qetesia e nates hesht

e horizontet zhduken ne largesi,

drita dikun gumezhin nder gjokset e femnave plot afsh,

qe ftoje mashkujte

te pushojne mbi gjoksin dhe trupnat e tyne,

te zhytun ne epsh e pasion te lloj-llojte.

4 Nën · Milosao Cama

Dt. 09.06.2018. 16 Nov 2018

-----------------------------------------------------------------

Shpresa

Shestojme ethshem nder mendime

te soj sojta kohen e mbetun pezull,

mes kryqit dhe golgotes,

mes qenies dhe t'pafeve,

mes njeriut dhe Zotit,

mes fillimi dhe fundit te premtuem mbi kryq

nga mbreti me kunor ferrash.

Medet ç`shgenjim i madh

koha ende s'u permbush

qe premtimi te zbresin nga rete e thinjura nga motet,

qe aq shume priten,

e kohes se demonve t'i japin fund.

Mos vall fundi s'asht gja tjeter

per pos nji mit i lasht,

qe rrejti kah mot shpresen e qenieve per shpetim?!

Mos vall fundi ishte nji gojdhan pathemel?!

Mos vall fundi s'ka fund as limit?!

Mos vall vdekja asht fundi dhe fillim I ri?!

Mos vall vdekja asht sosja e perjetshme?!

Mbase ne jetojme ne iluzionin e ngritun nga mendjet tona te gjora,

per te gjetun diku ne eter pagez drite ngallnjimi!

I rand do te ishte deshtimi e zhgenjimi

I qenies se mjere,

qe ecen neper golgote me kryqin mbi shpine

dhe kunoren e ferrave mbi krye deri ne pafundesi,

nese fundi nuk do t'kishte cak

castin e premtum nder mundime t'pashoqe.

Dt. 24.05.2018. 16 Nov 2018

Milosao Cama

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Lozonjares

Kur koha vdes ne detin e syve te tu,

ti hesht

nder lajka sorkalleje

qe syt svarr mi terheqin

mbi trupin tand te kolme

dhe plot epshndjelles.

Mbi qenein tande plot afsh syte me ngrihen

pa pas shtigje shpetimi.

Pasioni mi vret mendimet

e une shkrihem ne shikimin tand,

lajkatar t'pashoq,

I cili me fton te eksploroj

cmendurisht

qenien tande mbi shtretrit e qiellit.

dt. 21. 04. 2018
-------------------------------------------------------------------------------------

Natyra

Dikur doja të isha gjeth peme

e këptun nga furtuna dhe murlani

nga ndoj degë në vjesht,

dhe të endesha nëpër galaksi

nga njani skaj në tjetrin,

nan ritmin e melodive hyjnore,

në ato çaste të atyne fishkëllimave

të orkestrume

nga gishtat dhe duert e natyres.

dt. 24. 03. 2018 16 Nov 2018 Milosao Cama

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Eja sonte ne krahet e mi

Eja të vallzojmë nëpër eter me frymën e qiellit

dhe tingujt e erës,

eja sonte ndër krahët e mi

të vallëzojmë nëpër eter me flladin e qiellit

që gjoksin dhe fytyren ma lnurë,

përkdhel,

eja sonte të arratismi nëpër eter

nën tingujt e erës dhe ritmin e natyrës,

që fishkëllen, andshëm ndër vesht e mij,

eja sonte me frymën/furinë e ajrit

që boten rrëmben,

tuj e hedh nga nji skaj i botes në tjetrin,

dhe prehu mu në gjoksin tem

si nji gjethe peme e ardhun nga kushedi se ku

me frymen e erës se furishme.

dt. 24. 03. 2018 16 Nov 2018 Milosao Cama

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tingujt e jetes

Zhyt në melodinë këndellëse

që krijon murlani dhe furtuna,

në simfoninë operistike të natyres,

që dirigjohet nga pemët dhe çatitë lartoshe.

Nën ritmin e muzikës planetare,

që s’ka shoqe për mbi dhe trupi,

mendja dhe shpirti tretet në tingujt e natyrës e bahet nji,

duke u shpërnda në veshët e galaksisë.

Me ritmin dhe vallet e pemëve,

të cilat vallëzojnë si në një opera klasike

mbushem shend e verë,

madje në frymën e ajrit të furishëm

kërcej e vallëzoj lazdrueshëm nëpër eter,

derisa dirigjentit i shterren tingujt

e amël nëpër gishta.

Dt. 24. 02. 2018. 4 Nën · Milosao Cama
----------------------------------------------------------------------------------------------

Ti e meriton

Fjalt e tua që derdhin si nji fllad pranveror

jehona të ëmbla tingujsh

sot, mbas shumë kohësh

shpirti u preh

në të tamblat lëndina të dashnis,

ti e meriton se në syt e qeshur

që shkëndija drite përçonin

në mue ditën ma dhurove plot gaz,

leht më bane të prehëm

si pa e kuptu në limanin e syve të tu,

ti e meriton të të mbaj në krahët e mi

e nëpër eter të vallëzoj

me aromen tande që engjëjt i ngazëllen,

ti e meriton

se buza jote nxjerr fjal të ëmbla

si një nimf e dalun se di nga cili det parajsor

për të më këndell e paqtue

rrebeshet e mija

që v’lojnë nga thellësia e qenies teme si një vullkan

që me dhjet’ra qyetet shuen,

e Zot e dreq,

i frikson aty në fronet e tyne,

ti e meriton të jesh në mue e unë të jem në ty,

ta ndjej,

të ngihem me ajrin e fymës tande

deri në sosje të përjetshme,

ti e meriton

të jesh ndër krahët e mi

si nan e dashtun e fëmijëve tanë.

Dt. 19. 03.2018
--------------------------------------------------------------------------------------

Vetem nje mundesi

Unë s’di,

por ky vend me duket sikur po jetoj ne ferr,

mi ka shterr shtalbijt e shpirtit

e tmishit me hipokrizia,

 me ligesin,

me ndytesine e tij dhe te botes shqiptare,

ky vend i gjorë

i cili është për t'u vajtue me kuje të madhe

dhe gjamatar

te zgjedhun nga fise te sojme

me ka lodhun shtalbijt e shpirtit,

mi ka sos andrrat nder sy me paftyësin e tij,

me urrejtjen,

me smiren, korrupsinin, burokracinë,

pandershmenin dhe pabesine.

Ah vendi im i mjerë

që Vret bijt e t’u ma t'mirë tash sa mot,

si shtrig e gërbullun në xhind i përpin,

i ban fli për djallin.

Shpirti më thot t’i them atij që kët vend sundon me pa të drejt

jepja nji shanse atij që dorën mban të shtrime

drejt teje si nji lypc i gjorë

vetëm për nji mundësi.

Dt. 19. 03.2018. 16 Nov 2018 Milosao Cama
------------------------------------------------------------------------------------------

Babëzi …

Rënkojnë e ofshjanë

piklat e shiut

kur bien butësisht mbi ndytësinë e botës,

kjajnë e qirren paprajshëm

prej zorit të shpirtit

kur përkdhelin e pasrtojnë nga mëkati

duer kriminelësh

gjinjë e vagina prostitutash

dhe femrash të përdala,

mendje dhe duar hajdutësh,

vajtojnë si xhamtarë

kur bien mbi gjakun e t’pafajshmëve

e ngijnë bulshit e tokës.

Sytë e qillit plasën ndër lot

nga makuteria e pashoqe

që panë mbi dhe për lek,

 për zotrime pronash e femnash lavire,

që djallin shti e kanë përthell qenies njerëzore

taman si Eva lavire,

ë n'shtrat me t'pafeun

u padhue randshëm

për të shëndrrue parajsën në ferr.

Dt. 18.03.2018, 16 Nov 2018

Milosao Cama

--------------------------------------------------------------------------------

Koha e lavireve

dhe koha e djallit

kambkryq jane ule para botes se mjer

shoshojne shikojne unshem si çakaj

qe don me shky

ne qindra grima pren e vet t'pfat.

dt. 18.03.208 16 Nov 2018 Milosao Cama

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dy sy të ngulun në errsinë

mbi dy pishtar

që shëndrijnë në mes të territ

më ftojnë të arratisem

në një ishull të vetmuem

që të rropatem në kërkim të vetvetes.

Aty më thonë të prehem qetësisht

mbi flladin e detit

që me dallgët e tij prej anijesh me vela të bardhë

të më mbroj nga vetja dhe të tjerët.

Dt. 18.03.2018.
----------------------------------------------------------------------------------------
Sa fort me mundon

Në detin e syve të tu të kaltër

dhe të kripur e në shkëlqimin e tyne

të qeshur dua të udhëtoj

si një marinar

me anijen e tij me vela

që humb e ka drejtimin me qindra ditë,

me dhjetra milje në terr dhe në dritë

në ditë me shi dhe furtunë,

gjegjësisht deri në agimin e ditës së sosur,

që më shpie ambëlsisht

në të tjera galaksi

dhe etere për me u pre në amshim.

Dt. 27.02.2018, 16 Nov 2018 Milosao Cama

  -----------------------------------------------------------------------------------

Ja vlen

Zhgarravisim mundimshëm ndër dyert e qiellit

e te dheut fatin tonë shpeshherë tragjikomik.

Me thojt e duarve qenia e mjerë njerëzore

rreket

të ndërtojë gjoja të ardhmen e vet,

jo pak herë të mundimshme e të trishtë,

që në fund të shtegtimit të tij disi mizor

të shoh me sytë e vet,

jo pa pendim,

lëkundje e tragjikë shkatërrimin

dhe kotësinë e andrrave që pat thurë

e ndërtue kotazi.

Kësisoj në çastet e mbrame njeriu i gjorë

e kuptoj

se mëkot pat jetue

me andrra dhe plane të mëdha,

që shemben pa prit pa kujtue.

Mirëpo fjala e fundit që belbëzoj

ndër buzë njeriu i moçëm

tek shestonte shtegtimi e tij mbi dhe,

ishte:

unë dhe kjo botë jena asgja,

me gjasë jetojmë

në andërr të rrejshme .

Dt. 24.02.2018, 16 Nov 2018 Milosao Cama

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sonte Zoti asht tërbue

Edhe Zoti sonte asht tërbue,

era, murlani fshikëllen

përzie me shi të furishëm

nga të katër anët.

Pemët, Shtëpitë e krejt gjithësinë

i ka rrëmbye furia lazdruese

për me i pluskue,

si një anije

të mbytun mu në humnerat e ferrit

t’pa skaj e t’pafund.

Eh!

Edhe Zoti sonte asht tërbue.

 Dt. 03.02.2018,

----------------------------------------------------------------------------------------------

Toka rënkon

Rënkojnë buzët e tokës nga shiu

që bjen rrëmisht

dhe nga acari që ngri ja ka poret e gjora të ftyrës

deri ndër shtalbi të shpirtit.

E gjora kërkon pak mëshirë

nga kambët e randa

që më kot shkasin mbi të,

tuj ja trand qetësinë e këndellun të shpirtit.

Rënkon e mjera pa prajt

për kambët e ushtrive farosëse

që mbi të randshëm përllosen zot e dreq,

tuj ja ngi gërmazin e tuj ja ndal frymën

nga shkulmat e gjakut që mbi ta rrodhën si lumej furtunash.

Rënkon idhnisht për diktatorët

dhe njerëzit djallëzor

që më kot mbi të i barti, e padrejtësisht i lejoj

të shtypnin të drejtët dhe popujt e mjerë,

të cilët ranë pre e mëtimeve shtazarake

të demonve që mjerisht flisnin si ato.

Mirëpo nji ditë ajo u tërbue,

gjoksin e vet e shkyu,

ftyrën e çjerri si xhamtar e flaku tej,

tuj i përpi me bulshi të hapun si kulshedër

zotat edhe dreqënit,

shkulma zjarmi përvëluese

nxori nga gjiri i saj e qiell e dhe i gllabëroj

prej ligshtimit të shpirtit,

i cili ligësinë dhe mënerin ma nuk ja kapërdinte.

Vetëvrasëse u ba ndër shekuj

dha qenien e saj vetëm e vetëm me zhbi djallin

që hidhte valle lazdrueshëm

mbi ftyrën e saj të ngrat.

dt. 21.02. 2018, 16 Nov 2018 Milosao Cama

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mekatet

Shterret dita nan currilat e shiut

që bien pa pra

 mbi dhe, e mbi degët e pemëve

dhe trupnat e njerëzve,

që ngjajn me kufoma te braktisuna nga shpirti.

Shiu bjen prej ftyres se qiellës

tuj dasht me la mëkatet e botës,

që nesër ftyra e eterit të shëndris

nën rrezet e amla të diellit

ma pastër se dje.

dt. 20.02.2018, 16 Nov 2018

Milosao Cama

----------------------------------------------------------------------------------

Eh!

Vdekja ne sytë e t’u u preh

e si nji kërcimtare lozonjare

mbi gjoksin tand lodroj,

tinëzisht në krahët e saj të hodhi

e ti në gjoks të saj u këndelle,

në terrin e natës së zezë u përshëndoshe me të,

e aty, mu ne gjoksin tand

çapojt e saj i nguli dredharakja,

që mëshirë nuk pat as se si në ty.

Ti ike bashke me flladin e agimit

në eteret e nalta që sosje nuk kanë.

Eh!

Drita e zbehtë e nadjes t’u shkimb ndër sy,

ajo për s’fundit herë ti përkëdheli duert e tua

te ngrata si shenjë lamtumire.

Mortet e randa t’u faniten nder sy,

e heshtja e amshueshme në gjoksin tand dha shpirt.

Dt. 12.11.2015, 16 Nov 2018 Milosao Cama
-----------------------------------------------------------------------------------------

Job i moçëm shëndërrruar në mëditës,

në skllav ditën me mundim

pres të shuhet e agimin ngutazi e kërkoj,

mbytur në strofullën teme të harrume,

mjerisht edhe nga Zotat e padrejtë,

të cilët,

jo pa çudi na dënuan me vuajtje

të përjetshme.

Dt. 04.02.2018, 4 Nën · Milosao Cama

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Kambkryq djalli u ul

Nder trojet e ashpra shqiptare

Qe nder shekuj kene mbrujtun

Me djallezi e tradhti tpashoqe.

Thone dikur diku nder shqiptar

Djalli zbriti nga ferri

E per te kremtu mire se ardhjen

Bani fesa te mdha plot hare dionizjake

Coje ftesa kudo neper fiset e shqiptarve

Qe te grishen ne festen e tij

I madhe e i vogel nga te kater anet

E ketij vedi te lasht

U turren pa mbajt frymen mire

Ne gostin e tpafeut,

Per me perfitue dicka nga prika e tij e madhe.

Mirepo, shqiptart e lasht

i dhurune Toka saraje femna lavire e mjaft salltanete tjera,

Jo pa servilizem e dredhi.

Shqiptart e ngazllyem nga premtimet e mdha te djallit

u rrejten me kot

Per shkak se rruges vran kush e kush shoshojne

Ne nxitimin e pa degjuem mbi dhe

Per me shkue ne takim te djallin

Gjoja me perfitue dhuratat e premtimet e tij.

Ndodhi hataja i pafeu mbeti qyq e vetem

Kurrkush si shkoj ne gosti

Se i madh e i vogel

Burra e femna vrane shoshojne ne pusi.

Aq gjak u derdh sa edhe vet djalli

Nga merzia se mbet vetem

E te ftuemt si erdhen ne festen e tij te madhe

U turbue aq keq sa vendosi ta shuej

Si komb.

Sigurisht nga frika se pinjollat e ktij fisi te lasht

Munde te ja kalojne

Madje mund ti zane fronin e tij.

Dt. 23. 01. 2018, 4 Nën · Milosao Cama

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Koha hesht ne syte e tu te brishte

Ajo shterret ne vapen e zhegut te ashper

Pa pas shtigje per fluturim eternal

Tradhtarja e kah motshme

Shperhapet ne ajer

e ne frymen tande te perhumbun ne gjithesi.

Koha hesht e birret mu ne gjoksin tand

E zgjimi nga pergjumja e gjat,

Gati shekullore mbetet i trisht

E mjaft tragjikomik.

Koha hesht e birret

Por ti nuk duhet kurrsesi

As te heshtesh as te birresh.

Dt.7.01.2018, 4 Nën · Milosao Cama

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Më bân tê ndjehem Zot

Fytyra jote flen si nji piktur (e mocme)

e une medet mjaftohem,

madje dhunohem padrejtesisht nga natyra,

qe nuk me lejon me kodet e saj morale,

(packa se paradoksale):

ta prek, ta puth, ta perqafoj,

ta ledhatoj pafund fytyren e saj

qe me paqton shtalbijt e shpirtit.

Ah sa e padrejt (dhe dhunuese)

asht drejtesia qe s'me lejon

ta baj temen,

mu ne kete çast ta hedh nder krahet e mi,

ne dehje te ashpra pasionesh seksuale.

Mbi trupin e saj te qendroj paprajshem

derisa epshi dhe pasioni i çmendur

te mos njohe kufinje as limite.

Fytyra jote e myst me sy prej deti te kristalte

dhe me mollza te nxjerruna e me nje hund te prarume

me andje kushedi nga cili Zot me ban te digjem

ngadale ne mish e ne shpirt

pa pas te drejt te bzaj.

Ftyra jote qe ende ruen trajta fminore

me shpie ne dyert e pragjet e qiellit

(te kristalt),

madje me ban te ndjehem Zot

i mbrujtun me dashni t'pafund.

Ah medet ç'padrejtesi (fshikulluese)

qe dot s'te hedh ne shtartin tem

te ndezun plot epsh e pasion.

E di kto vargje kurr sdo ti lexosh

madje as nuk do ta dish

se nji djal qe te pa pergjat nji udhtmi,

madje s'guxoj as te te fliste

te gdhendi bukurin tande

ne vargje

te mbrujtuna me trishtim te lehte.

Dt. 23. 12. 2017.
-------------------------------------------------------------------------------------------

Ledhatim

Flladi i eres i hap kraht

Me perqafon mirakandshem

E me duert e zgjatuna kah une

Me fton te endem neper galaksi

Mu ne gjoksin e yjeve lazdrues

Te prehem butesisht,

Por une nuk shperhapem ne ajer

e ne frymen e gjithesise me te.

Ndoshta kam frik te largohem

Nga strofulla jeme

Taman si nji kafsh e gjore.

Dt. 05.01.2018, 4 Nën · Milosao Cama

------------------------------------------------------------------------------------

Nji pik shiu renkoj idhnisht

tek binte rremisht nga syt e qiellit

e kur medysh

u nda mbi faqet e dheut.

Dt. 02.01. 2018, 4 Nën · Milosao Cama

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dreqit të kuq

Zhgenjim tru thame Zhgenjim,

zhgenjim thrret shpirtit

nder eshta

E Zot e dreq pesh u cuen,

Si me dasht me shemb Piramidat kuq e blu

Te vendueme tash do mot

Prej dreqit me shtatqind pale brina,

Nise nga stepat e akullta

Per me pushue ne flladin e detit.

Zhgenjim,

zhgenjim thrret zemra

Kur merr me dal prej pamundesise

Qe nji grusht te fort bash ne prazem me ja dhane

Dreqit te kuq, qe shemb per dhe

Si mos ma keq e ka nji komb

Qe Zot as dreq ma nuk njeh

Perpos egos se tij me dal triumfues

Ne golgoten e tij te rrejshme.

14 Janar 2019.

=======================================
======================================================
-----------------------------