Albanian
spoken language not only ancient - but also written - Deciphering.
Në këtë mozaik flitet për syrin e keq i *KEQI- shkruar kaq pastër shqip, “ΚΑΙCΥ = i KECI_ i
KEQI” - bazuar kjo edhe duke ju rerferuar fjalës së lashtë shqipe “i/e keqe –
kakë, kakja”.
- Fjalë kjo e pranuar zyrtarisht në të gjitha studimet dhe nga të
gjithë studiuesit, albanologë të huaj por edhe vendas, duke llogaritur
gjithashtu se në shkrimet e hershme tek alfabetet me origjinë pellazge fenikase
shkronjat: “AI” lexohet ~'E'~ (KAI = QE/>Dhe) ndërkohë e njohur në gjuhën
latine të shkruar, kemi bashtingëlloren “C = K” por kjo shkronjë duke u
shoqëruar me një prej zanoreve pas saj lexohet: “Q” pra aty kemi të
shkruar:
ΚΑΙCΥ = KECY – i KEQI.
Ideatori i këtij mozaiku
dhe shkruesi vet i kësaj mrekullie për gjuhën e lashtë shqipe,
ka pikturuar Syrin në mozaik plus fjalën i KEQI, duke mos patur
nevojën të shkruajë fjalën Sy; pra kemi: “Sy” (pikturuar) + fjalën i
Keq”
Syri
i keq në mozaik daton nga antikiteti klasik. Referuar nga Hesiod,
Callimachus, Plato, Diodorus Siculus, Theokrit, Plutarku, Heliodorus, Plini
Plaku dhe Aulus Gellius. Envy dhe grekët e Peter Walcot (1978) renditën
më shumë se njëqind vepra nga këta dhe
autorë të tjerë duke përmendur syrin e keq.
Dhe gjithë këta
autorë klasikë të përmendur më sipër u përpoqën të ofronin shpjegime për syrin
e keq. Shpjegimi shkencor i Plutarkut deklaroi se sytë ishin burimi kryesor,
nëse jo i vetëm, i rrezeve vdekjeprurëse që duhej të lindnin si shigjetat e
helmuara nga goditjet e brendshme të një personi që mbante syrin e keq.
Plutarku e trajtoi fenomenin e syrit të keq si
diçka që duket e pashpjegueshme, që është një burim çudie dhe shkaku i
mosbesimit. Besimi në syrin e keq gjatë antikitetit ndryshonte në rajone
dhe periudha të ndryshme. Syri i keq nuk u njoh me intensitet të barabartë në
çdo cep të Perandorisë Romake.
Kishte vende ku
njerëzit ndiheshin më të vetëdijshëm për rrezikun e syrit të keq. Në kohët
romake, jo vetëm që individët konsideroheshin se kishin fuqinë e syrit të keq,
por të gjithë fiset, veçanërisht ato të Pontit dhe Scythisë, besohej se ishin
transmetues të syrit të keq.
Bukuria fallike e quajtur 'fascinum' në latinisht, nga folja
fascinare, “për të hedhur një magji” (origjinën e fjalës angleze “magjeps”),
ishte përdorur kundër syrit të keq.
Në mozaikun e
ndërtuar prej antikitetit vërehet qartë aty kemi një
"Cacodemon" i cili qëndron pranë simbolit të syrit të keq. Ai
është përshkruar si një djalë me brirë me gjenitalitete të tepërta që i
zvarriten midis këmbëve të tij.
Ndërkohë "Syri i
keq", që simbolizon fatkeqësinë, është duke u shpuar dhe duke u goditur
nga një cfurg me tri biga, prej shpatës së mprehtë, akrepit,
gjarprit helmues, prej qenit, dyzetkëmbshit (centipede), prej panterës dhe
korbit aty në krye.
Pas kësaj si kemi
lexuar edhe gjithë këta shkrimtarë më të lashtë të cilët nuk venë në dyshim se
aty bëhet fjalë për “syrin e keq”, ska asnjë dyshim që aty shkruhet për të i
KEQI, dhe kjo e shkruar në gjuhën e të parëve tanë në gjuhën shqipe – kjo
është gjuha shqipe dhe lashtësia e saj.
Shini tabelën e
mëposhtme, ku tregon fjalën e lashtë shqipe: Kaicë> kaiq i/e = e
keqe (kaqja) – gjendur edhe tek shkrimet e pararendësve tanë
Brygiane- phrygiane.
