Poezi: "Çudi" -- nga Xhelal Ademi

Poezi nga Xhelal Ademi

Çudi

Vazhdoj të pres dhe sa jam lodhur

Ca re të zeza mbi qiell po rrinë,

Me ty nuk flas, ah çka ka ndodhur

Mbrëmje heshtake ngrysur më vijnë.

Vazhdoj të pres e çastet shkojnë

Çudi s`të them sa jam mërzitur,

Ka kohë që trenat këtu s`ndalojnë 

Mëkot po çmendem duke të pritur.

N`këtë stacion të bërë prej reje

Zhagiten pritjet ndaj kjo më vret,

Patjetër t`nisem pas një rrëkeje

Se ku ta di... më çon në det.

Dhe dal tek bregu ku ti mbi gurë

Ke çmendur valët dhe nuk e ndjen,

Sa luftë të bëshme këtej ke prurë

Aty pas shpine ngadalthi t`vjen.

Ah ç`nisa luftën nuk bie Troja

Ka ngul legjendat thellësisht në tokë,

Mbi kalë prej druri s`u bëka loja 

Pa pas ndjesitë dhe mendtë në kokë.

Ti brenda saj qëndron robëruar

Rënkimet terri t`i ka mbështjellë,

Ndaj kurrë s`do thoja që jam hutuar

Dhe rri mëkot nën këtë kështjellë.

Sepse ku t`ik... t`a lë vetmuar

Vështrimin muresh prandaj e mbaj,

Në fakt, nuk di ç`kam dashuruar

Vetë tragjedinë… a sytë e saj…

| Xhelal Ademi |