Brahim Ibish AVDYLI:
PARADOKSET E
KOHËS SONË
(Tufë poezish
të tjera-të dërguara për bootim)
___________________________________________________________________________
BOTA VLON E
DERDHET
1.
Bota fillon
e derdhet nga
urrejtja
në një pus të
fëlliqur ndjenjash,
nga të gjitha
kontinentet
fillon të
derdhet
aty ku nuk ka
qenie
e njerëz të
përkryer.
2.
Po e them
se urrejtja i
ka përfshirë
të gjithë ata
që ngjajnë të
quhen njerëz
e njeriu
ka ikur si
hije,
por çka di
bota
për ndërrimet
e mëdha
të shenjave,
tani
bishat janë
çmendur
e kafshojnë
njerëzoren
deri në
thellësi!
3.
I padukshëm
njeriu
largë qëndron
e befasohet
nga sjellja
banale
të atij që ecë
me emrin e tij
në ballë,
shokohet
e pyet
trishtueshëm
a jam unë ai
që nuk ka
turp,
as ndjenja të
vërteta
nuk ka
sepse
paska ndërruar
edhe drejtimin
e nuk e di
kush është!
4.
Urrejtja nuk
është vlerë
po kulmi
i kësaj
shembjeje
e mëria
e thanë
kuadrin,
shndërrohet në
një formë tjetër
me etjen e të
hollave,
i ka verbuar
sytë
sa as djalin e
vet nuk e dallon
e pasardhësit
e tij...
Qëndron mbi
këtë grumbull plehu
duke ia
numëruar katet
dhe druan
se mos e
rrëzojnë
nga ky pirg!
5.
Në tregun e
padefinimeve
mund të gjëjnë
të gjitha
çka nuk
lejoheshin,
drogën
mund ta
përdorin legalisht
me pije
ushqim
e injekcione,
plehu i të
hedhurave
është qendër
e këmbimeve të
vlershme,
kush mund t`i
njohë
prindërit e
vet?!...
6.
I sheh
kur krimben
nga Lindja e
Perëndimi
nga Jugu e
Veriu
deri në maje
të pirgut,
shkundur janë
kaherë
nga çështja e
nderit,
njeriu ka
vdekur
thonë
kur e kanë
kapluar sëmundjet,
kanceri nuk
është epidemi
por sëmundjet
ekologjike
mund të jenë,
askush nuk ka
mundur
t`ia qëllojë
të vërtetës së
beftë,
vera vie
sot në mes të
dimrit
e dimri në
verë,
mbase janë
normale
për vetëdjen e
përmbysur!
7.
Shpërthimet
atomike
janë një
shpërthim i vogël
bombat
biologjike
lëshohen
mësheftas
në njërin apo
tjetrin territor,
nuk merret
vesh
se kush e ka
dhënë urdhëresën,
pandemia apo
globdemia
kështu quhen
vetëm për hirë
të gjuhës
e gjuha e parë
mbetet e pa
denjë
nga interesi i
atij
që është mbi
maje të pirgut!
8.
Ky është Zoti
që tani ia
ngjallë
tmerrshëm
vetvetes
këtë bindje
në konglomerat
të gjërave,
si i madhi Zot
ai u duket
qenieve
e Zoti qeshet
e qanë
edhe pse është
energjia kozmike
e galaktikave,
i duket e
çuditshme
kush e ka bërë
këtë anomali,
njëri i shet
fetë
tjetri armët
një tjetër
bushtrat,
i këmbyeri në
Zot
çirret nga
pirgu i marrisë,
e krijuesi i
botës
vetëm shikon
e qanë
se bota është
kthyer
në paranoidë!
9.
Po ta hapim
kokën e
Sfingsit
nga piramidat
e Keopsit
do ta gjëjmë
një pusullë
të shkruara
prej kohësh
nga dora e
Thotit,
e zgjidhen
çështjet e
grumbulluara në pirg
zgjidhen
rreziqet e globit,
se njeriu
është çështje
e madhe
e
transforminit!
10.
A e dini ju
ku zgjohet
dashuria
për të cilën
mija femra
në këngë
pëlciten,
mija kisha e
thonë
një lutje të
paarritshme,
përderisa
njeriu
shkoklon
mendjen e tij nga koka
dhe do ta
nxjerrë nga kafka,
ai nuk e
kupton
zërin e
shtjerrur
të lutjeve
derisa
ushqehet
me blasfermi
me hipoteka të
kota
për të mos e
kapur
realen me
dorë!
11.
Shpërthimi i
botës
nuk është
ndonjë problem-
na thotë Zoti
i shpallur
në maje të
pirgut,
e le të
dridhet
të dridhet
përsëri
e tërë bota-
cili është ai
që duhet të ndalet
përpara
krijuesit
të vetëshpallur,
hijet e
njerëzve
tretën në
hapësirë!
12.
Tani
edhe po të
pëlcasë
në mes të
kosmosit Zoti,
nuk e marrim
vesh
kot së koti
kur çartë e
shtjellon
se nëpër çdo
pikë të kontinenteve
i ka dërguar
zëdhënësat e
tij,
dhe nuk
dëshiron
që të sëmuremi
nga viruset
tona,
kështu
bota vlon e
derdhet
në papësirë-
Atlantida
fundoset përsëri!...
SIZIF I GJALLË
-Djalit tim të
parë, Skifterit.
1.
Në ag u zgjova
befasisht nga
gjumi
me lotët që më
rrjedhnin
deri në fund
të mjekrrës,
e pashë veten
në një ëndërr
të gjatë
në mesin e të
gjitha ndodhive të mia,
ironia kishte
ikur përtej ëndërres
e mashtrimi
ishte mbyllur
në një
pikëllim të thellë!...
2.
Nuk e di
si mund të
quaja
qenien
me trishtim e
dhembje
më mbante
deri sa u
shkëputa,
nuk desha të
shoh
mjegullimin e
verbër,
më përzihej
djali i parë
e herë bëhej
tepër i madh,
përpiqej të
shkëpuste
zingjirët e
hekurit
të lidhura
përtej kohës,
shkëmbijt
lëkundeshin
nëpër
turbullirë
dhe i ngjante
Prometheut
të flakës
sime,
e koha qe
kthyer kundër tij
për t`ia
grisur
mushkëritë!
3.
Diell nuk
kishte nëpër terr
si duket,
në anën tjetër
të botës
kishte kaluar
nga të
papriturat,
kjo zhgjëndër
e gjallë
ishte mbushur
plot
ngashërime,
nuk mund t`a
di
nëse do t`i
dija për Zot
në këtë izolim
të thellë,
kur qengjit të
vetëm
llava e
djajëve
i lëshohej pa
mëshirë!
4.
Ishte koha
të mos më
ndahej,
nëna e ndau
gruaja dhe
miqtë
do t`i
lëshoheshin
të gjithë ndër
akuza,
një i vetëm
kundër të
njëzetë armiqve
nuk e lëvizte
dot
padrejtësinë,
shteti po e
degdiste
në shkëmbijtë
e Kaukazit
të dënohej
përjetësisht
pati apo nuk
pati faj,
e kurrsesi nuk
i pranonin
mushkëritë e
mija!
5.
Vetëm me lot
ndër ëndërra
bashkohemi,
asnjë të
drejtë
nuk e kam
nëpër duar,
energjine
kozmike
e lus pa
pushim
që të më marrë
në botën e përtejme
dhe të ikë
nga bota e
dhembjeve,
përditë
në një njëfarë
mënyre
do të djegen
mushkëritë e
mia
e kjo qenka
bota e
provave-
Sizif i
gjallë!
PARADOKSET E
KOHËS
1.
Sa u linda
mu kurdisen të
Ligat
e ndjeja vetën
se kam qenë në
Atlantidë,
por nuk e
mbajta mend,
prandaj
e pashë veten
detyrimisht
në Gadishullin
Ilirik...
2.
Se si na u
kthye kahja
e kthesës sonë
të madhe
nuk e di,
askush nuk e
pranonte
se kemi qenë
të parët,
e në vend të
ishullit të parë
po e them me
dhembje
na quajtën
ballkanistë
e për “turq”
padurueshëm
na urrenin!...
3.
Tani
një pjesë e
jona
sillemi rreth
e rreth
e ulemi
përtokë
përtej dhunës,
e pjesa tjetër
janë të marrur
mendjesh
shtazarakisht
vjellin dhunën
nëpër
vëllezërit e tyre,
nxjerrin
pa menduar
pjellën e
ndytë
të
mizorisë!...
4.
Kështu jetojmë
me mendjen e
rrotulluar
për të keq,
okupuesit
e trojeve tona
flasin
përmes gojës
sonë,
edhe kur
nisemi
nga rrugët
ecim gjurmëve
të vëna
prej të
paturpshëve,
sikur kemi
zbuluar
të gjitha
thellësitë,
paranoida e
krimeve
e bën të
veten,
lodhemi e
stërlodhemi
në
vendnumrim!...
5.
Nuk lëmë shteg
pa e provuar
e rezultatet
sikur janë të
gjymta,
nuk mund ta
nxjerrim
provën e jetës
sonë-
gjenealogjinë
e krijimit
as si mund të
ndalet
ecja në
theqafje,
çuditërisht
duket se kemi
ndërtuar
Zotin e Krimit
në Ballkan!...
6.
Prej lindjes
paqësor kemi
qenë
dhe prej
asgjësë
e kemi
ngjallur durimin,
tri herë e
kemi ulur kokën
ndaj të keqes
me dorën e
gatshme në brez,
energjisë
kozmike
adhurimin e
besimin
ia kemi falur,
të mirat e tij
në tokën e
pamatur
me dashuri
i kemi marrë
nëpër dorë,
e kemi falur
dashurinë
edhe ndaj
armikut tonë,
prandaj
kemi mbërrirë
më fund të
përpjejeve tona!
7.
Si duket
jam i lindur
me shpirtin e
bardhë,
kudo e kam
rritur
kohën e
durueshme të durimit
dhembjes
polivante
të dashurisë,
ju nuk treguat
hapësirë
vetëtimash
për një dorë
të rrezeve të
Dritës,
kështu
paradoksët e
kohës së rreme
do të
përplasen
në natyrën e
vet,
sikur jemi
trajektoreve
të fatit!...
MBYLLJA NË
VETVETE
1.
Edhe kjo e
ligë
na erdhi
papritur
derisa
përgaditemi
të jemi në
hyrje
të kullës së
lirisë.
Ku i kemi vënë
gjishtat
i vendosim
dhembrat,
kodin e
ndaljes
nuk e dimë,
shkojmë kështu
nëpër
strofullën e përgjakur
të qenies sonë
bashkë me
antishqiptarët,
pa e shikuar
nëse i kanë
gjurmët
e jetës së
veçantë!...
2.
Së prapthi i
biem
rrugës së
ecjes
kah Dielli
me lakuriqtë e
natës,
dikur
na mbyllin në
karantinë
e populli nuk
e di lojën,
askund t`i
kapërcejmë
kufinjtë e
ecjes.
3.
Të mëdhenjtë
si ushtarë me
maska
ndodheshim
në çdo pikë të
paramenduar,
nuk e di a na
vrasin
dhe me çka na
vrasin
në pikë të
hamendjeve të njeriut,
dilemë
strategjike
janë këto
apo bomba
biologjike!...
4.
A është
pandemi
apo një
panofenzivë
te atyre që i
kanë
popujt e
vegjël mizë në sy
nuk e dimë,
i shtyjnë të
punojnë
në breg të
shembjeve
të dritës së
nesërme,
dalin papritur
aty ku këndon
e vallëzon
demoni
me këmbën
përpjetë...
5.
Jeta nuk e
paska
kuptimin e vet
ndërsa fëmijve
e të vjetërve
u kallen
mushkëritë,
dy breza
me mendime të
jetës
para syve
e dijen që
flet
nga mosha e
shkuar,
dëshirojnë t`i
korigjojnë
brezat e së
ardhmes
me fjalë të
urta,
e vërdallë
u del tymi i
mendimeve!
5.
Të maskuarit
dalin
veçanërisht
e të
pamaskuarit
dalin pa armë
lirisht,
nuk e dinë
se pan nuk
është shqip
e greqishtja e
ka futur
me dredhi,
nuk është vonë
të dihet
domethënia e
zezë,
madje
nuk e çajnë
kokën
çka është
simbolike
e çka
konvertuale
nëpër botë,
shqipja
rishtazi
le të
përlotet!
7.
Kot po flas
me shtyllat e
erës,
le të degdisen
në rrotë të së
ëmes,
je mbyllur
kështu
në vetvete
në skaj të
dhembjes!
8.
Askush
nuk u shkakton
kokëqamje
të vërtetave
të fjalës,
le të
degdisemi
ku të duam
me dhembjen
përdore,
unë
po e shtrydhi
limonin e
idhtë të qenies,
e po ia shtoj
edhe një maje
të lugës
çdo ditë
nga soda
bikarbonike...
9.
Ka marrë fund
apo nuk ka
marrë fund
mbyllja në
vetmi
nuk ka
rëndësi,
ne
nuk i dijmë
trajektorët e
fatit,
bombat
biologjike
mund të
shpërdahen
kudo,
në shpëtofshim
dalim patjetër
dikund
nëpër
Diell!...
UNAZA E KOBSHME
1.
Një botë të
çoroditur
vetmia të mori
në vrugullin e
vërshimeve
e të hodhi
në zgripcin e
ndjenjave.
2.
E prapta
i mësoi të
praptët
të të luftonin
me befasinë e
dhelpërave
nëpër llugën
e mendimeve të
marra,
ishte e
zbrazët
koka e tyre,
s`ua priste
mendja
aspak për të
mirë,-
e bota do të
sillej
rreth boshtit
të vet...
3.
Rrotull e
rrotull
t`u sollën
ujqërit
me rreptësinë
e ndyrë të derrave,
deshën të
hynin
mbreda korpës
së gjoksit
zemrën tënde
të t`a përbaltin,
e nuk i
kursyen
as shpifjet
se qenke
çmendur e i lajthitur,
se qenke
mbyllur
në luksin e
tepruar të vetmisë,
e nuk e dinin
të marrët
se kjo ishte
vetë
tragjedia-
një unazë e
izoluar e ndjenjave!
KONTRASTI
Shpirti i
pastërt
të mbajti
gjallë,
prisnin e
prisnin
kaherë
të ta vjedhnin
një buzëqeshje
fëmijërore,
por të qelën
papriturazi
lulet,
trëndafillat
si kurdoherë
në zemrën e
mbushur
plot Diell!
No comments:
Post a Comment