Nata e Buzmit - Reka e Eperme

 

Shkruan: Edibe Selimi-Osmani

Me të drejtë etnologu prof. dr. Mark Tirta, konstaton se një vend të rëndësishëm në etnokulturë zënë mitologjia e besimet popullore me ritet e tyre përkatëse. Ato janë në një mënyrë a në një tjetër,shprehje e jetës shoqërore e shpirtërore të popullit. Zanafillën e tyre ata e kanë në kohë shumë të vjetra e kanë evoluar bashkë me kushtet e bashkësisë njerëzore. Kanë përmbajtje të theksuar shoqërore dhe lidhin të kaluarën e lashtë të popullit tonë me të tashmen.

Duke parë vlererat e veçanta të besimeve popullore e të riteve të tyre me eksplorime terreni kemi mbledhur një material të konsiderueshëm për festat e ritet e motmotit.

I. BUZMI (Beniku)

Në studimin tim do t’i qasem ritualeve që kryheshin në Natën e Buzmit (6 janar (-Reka e Epërme) Këtë ditë në terren e hasim me emërtimin Dita e Benikut.

Për ta festuar bëhen përgatitjet. Gjatë ritualeve që kryhen kanë rëndësi, buka rituale, vatra dhe zjarri.

Buka, si një element shumë i rëndësishëm i të ushqyerit tradicional të popullit tone, si një prodhim bazë i bujqësisë për jetën e njerëzve, ka zënë vend të dukshëm në rite të ndryshme fetare te ortodoksët e kësaj treve. Janë këto ceremoni rituale që gërshetohen me ata të fesë katolike.

Dihet se në përgjithësi, edhe druri nderohet e adhurohet ndër shumë popuj. Druri në pyll ka domethënie të posaçme, kurse buzmi ka kuptimin magjik. Në këtë krahinë ai është një ah i ri i lartë, i drejtë i bukur dhe kur pritet, zgjidhet një që të jetë rritur me diell. Ky lloj druri vihet për t’u djegur në zjarrin e vatrës natën e Krishlindjeve.

I zoti i çdo shtëpie ,në familjet ortodokse, pa lindë dielli shkon në mal për ta sjellur buzmin në shtëpi. Në kohën kur pritet druri, në rast se ndonjëri e sheh prej së largu këtë gjë, besohet se gjatë vitit do të jetë fatbardhë. Në këto fshatra bëhen gara se kush do ta sjellë më herët buzmin(drurin) ai do të konsiderohet si më i afti e më i shkathti i vitit në fshat. Deri në orët e pasditës druri i buzmit rrin mbështetur nën strehë të shtëpisë.

Gjatë shkrepjes së drurit mbi vatër personi ka kujdes që ana nga është prerë druri të vendoset andej nga duket ende dielli. Kur i pyetëm fshatarët pse shikohet dielli, na thanë se ndryshe është keq dhe ajo shtëpi nuk do të kishte mbarësi,fat gjatë vitit,nëse druri i buzmit vendosej mbi vatër pasi kish perënduar dielli.

“Kulti i diellit është dëshmuar edhe nga një lajm interesant i shkruar. Filozofi Maksim nga i cili jetoi në kohën e Antomonit në librin e tij A duhet t’u ngrihen perëndive shtatore, përmend Peonët, fis ilir në Maqedoninë e sotme, e adhurojnë diellin në formën e një disku të vogël, të ngritur mbi një shtyllë të gjatë.

Drurin e buzmit mbi zjarr e shkrep një dalë i ri 13-15 vjeçar,nëse ka në atë shtëpi,ose nëse jo,e ndez i zoti i shtëpisë.Njëri nga anëtarët e familjes nga brenda pyet:

-Kush vjen?

Përgjigjen:

-Beniku.

-Kë na bie beniku?

-E vejmë në zjarr, të na lehen më shumë djem se vasha, fmija mashkull, shqerat femna.

Në të hetohen tri elemente tradicionale shumë të lashta; kulti i zjarrit, përmes vatrës dhe ceremonive kushtuar asaj, kulti i paraardhësve dhe elementet e kulteve agrare,që lidhen me natën e Buzmit ,me ç’rast bëhen përgatitje e plane në punë në bujqësi e blegtori.Pra, jeta dhe puna dalin të lidhura ngushtë.

Edhe vendosja e parmendës nga ana e hekurt mbi vatër pranë zjarrit të buzmit është njëfarë riti që lidhet me të mbjellurat vjeshtore. Kështu shpresohej se gjatë dimrit të mbjellurat vjeshtore do të mbroheshin nga ngricat.

Aty pranë vatrës parmenda qëndron shtatë javë.Kur prifti Ditën e kryqës ,viziton çdo shtëpi ortodokse,para se të fillojë nga ceremonitë fetare,më parë shkon te vatra, lëviz plugun nga vendi dhe shqipton fjalët:

 - Prendija le t’ape bereqet!

Ditën e buzmit dhe të krishtlindjeve,besimtarët kungohen në kishën e fshatit.Në hyrje të kishës ,nuset e reja dalin me veshje festive bëjnë divan. Shënuam dhe këngën:

 O dridhem, dridhem si zharpën-o,

Lypi “petkije” nuk m’apën, oooih!

Da shkaj, da u bije martina Shypnije

Se u paska hije.

Nga një nënë e moshuar,që kujtoi ditët e rinisë,shënuam këngën,që ajo vetë e ka kënduar me shoqet e saja para derës së kishës:

Çi na mblidhen panagjyr,

panagjyr e për nantë kishë,

N’mat ma shumë e trima t’ri

N’mat ma shumë e nuse t’reja,

N’mat ma shumë e shqera t’njoma, oooih!

Ndërsa etnografi Shreder është i mendimit se riti i buzmit është në analogji me adhurimin e diellit,sepse në ditët e solsticit dimëror kur fuqia e diellit është më e dobët,me ndezjen e buzmit, shpresohet të shtohet forca e tij.

II. KËRSHËNDELLA-Krishtlindjet(“Kshendellet”)

Është e kremte e madhe dimërore për të cilën bëhen përgatitje. Në terren e hasim me emërtimin “Kshëndellet”.Sipas gojëdhënave popullore që shënuam nga brezi i moshuar në fashatrat Beliçicë, Vallkavi dhe Bogdi, mësuam se para 60-70 vitesh mbajnë mend se për Krishtlindje bëheshin vetëm përgatitje ushqimore, kurse në ritualin e rastit është përdorur kashta e shtruar në gjithë shtëpinë. Kashta lihej shtruar me 6,7 dhe 8 janar dhe thuhej se në njerën nga këto ditë ka lindur Krishti në një grazhd me kashtë. Besohet se mushka është e nemur nga Krishti, që kinse i ka thënë: T’i kurrë mos z’bilofsh”, prandaj kjo kafshë nuk është e plleshme. Kurse delja është e bekuar se ka lindur Krishti në grazhd me të.

Vitet e fundit kashta nuk përdoret më nëpër shtëpia. Por për këtë ditë bëhet pastrimi i shtëpive,përgatiten ushqime më të mira dhe ëmbëlsira të llojllojshme.

Kashta rituale e Krishtlindjeve, në të vërtetë ka origjinën e saj qysh në epokën e paganizmit, shumë shekuj para lindjes së Krishtit, kur ajo konsiderohej si objekt në të cilën shpesh herë rrinin hyjnitë e shpirtëra të tjerë. Kështu kur indoarianët u ofronin perëndive dhurata dhe bënin flijime të tjera, këto i shtronin në kashtë ose në barë. Pastaj thërrisnin shpirtërat e të parëve të tyre dhe perënditë që të vinin t’i mernin. Natën e Buzmit dhe të Krishtlindjeve, në ritualin e rastit përdoret kashta ose talla (misërishtja). Kisha këtë kashtë rituale e lidh me lindjen e Krishtit në grazhin me kashtë, në qytetin Betlehemit. Mirëpo rreth lindjes së tij ka shumë legjenda e zbukurime.

Edhe ditën e tretë shkohet në kishë, ku luten. Koha nuk është e caktuar. Për shëndet ndezin qirinj. Dita e tretë është Kërshëndella e Grave. Behet vizita për urime te të afërmit.

Ortodoksët e kësaj ane, pa dallim moshe dhe gjinije (besimtarët) për këtë të kremte me fenere e pisha të ndezura shkonin nëpër kisha prej orës 24 të 6 janarit deri në orën 3 të dates 7 janar. Në kisha bëhej mesha nga prifti.

Pjesëmarrësit nuk e kuptojnë, por pëshpëritin me vehte:

-Prendija na nimoftë, n’mat t’mrijmë Kshëndellet,

me shëndet e me bollëk.

Pra, edhe në këtë rast, lutjet, mendimet, lidhen me prodhimin, me mbarësinë me jetën e njerëzve. Mbasi mbarojnë ceremonitë fetare, fshatarët i urojnë njëri-tjetrit Krishtlindjet me disa urime si këto:

 Për shumë mat (mot) Kshëndellet!

Tjetri ia kthen me fjalët:

Gëzuar qofshim e për shumë mat.

Ngjefshim n’mat ma mirë!

Në traditën e kësaj të kremteje kungimi është riti fetar më i rëndësishmi. Çdo besimtar kungohet në kishën e fshatit të vet.

E zonja e çdo shtëpie përveç ushqimit që merr për të ngrënë në kishë,nuk harron edhe enën e bakrit që e mbush me ujë të bekuar në kishë. Pasi mbarojnë ceremonitë, sa kthehen në shtëpi, që në mëngjes ajo u jep fëmijëve të pijnë nga ky ujë për shëndetin e tyre. Riti përcjellet me fjalët: T’u boret shëndet, I gëzofshi Kshëndellet!

Fshatarët shëtisin te njëri-tjetri për urime. Edhe besimtarët mysliman ka raste që shkojnë te bashkëfshatarët e tyre për urime. Këto i gostitin me gjëra të mira.

Kjo e kremte është ditë motmoti, prandaj e zonja e shtëpisë i bën nder bereqetit; duhet çelur magja e duhet gatuar qoftë ndonjë fli ose të bëhet ndonjë lloj pete tjetër, sepse thuhet që po u bë kështu për Kërshëndella shtohet bereqeti gjatë vitit.

Banorët e Rekës së Epërme, nga kushtet e vështira që kishin, migruan në vise të ndryshme, por kudo që gjenden bartin mbi supet e tyre doket,zakonet,gjuhën, kulturën materiale e shpirtërore të tyre.

Të dhënat u shënua në vitet 1994-1997.

Veçuam nga vepra, Rite e besime popullore në viset e Tetovës dhe të Gostivarit, Edibe Selimi-Osmani, 1997 Shkup, (faq.13-15) 

Edibe Osmani

22.12.2021

Tetovë.

 

Qerim Butka dhe batalioni i qëllonjëtarëve në mbrojtje Korçës. Nga Vepror Hasanas

 

Për mbrojtjen e Korçës mbetën 200 të vrarë dhe qindra të plagosur

Qerim Butka dhe batalioni i qëllonjëtarëve në mbrojtje Korçës

U dekoruan nga francezët, nënëshkrimet nga Reynard-Lespinasse

Nga Vepror Hasanas

Batalioni i qëllonjëtarëve ishte pjesa më e përzgjedhur dhe më e aftë e ushtrisë për mbrojtjen e Korçës dhe nënprefekturat e saj. Në këtë batalion bënte pjesë edhe Qerim Butka, babi im, rrëfen Gazi Hasanas nga Butka. (Gazi Hasanas është babai i autorit të këtij shkrimi). Në një nga përvjetorët e krijimit të batalionit të qëllonjëtarëve, “Kalendari Korça 1919”, botuar nga Kristo Luarasi, referuar ngjarjeve të një viti më parë 1918, (sepse revistat “tip kalendar” sillnin edhe ngjarjet e një viti më parë ngaqë botoheshin njëherë në vit dhe në fillim të vitit. Mes të tjerash, “Kalendari Korça 1919”, shkruante: “Batalioni qëllonjëtar shqiptar që ishte formuar këtu (në Korçë), luftoi burrërisht gjithë kohën e luftës, kësisoj që u dekoratën (dekoruan) pothuaj të gjithë shqiptarët me Croix de Guerre dhe trimat më të mirë arrinë të marrin dhe dekoratën Logeon d’Honneur. Po nuk ishte mjaft gjer këtu se më 21 gusht, majori i Kavallërisë Reynard-Lespinasse. i bëri të njohur popullit të qarkut Korçë kujtimin plot lavdim të Batalionit të Qëllonjëtarëve Shqiptarë. Kurse gjenerali Henrys, komandant i Ushtrisë Franceze të Orientit, tha: “I pari Batalion i Qëllonjëtarëve Shqiptarë, pasi trimëria e tyre u tregua më parë në luftrat e Strelcës, të Ostrovicës dhe të Kamjes; kështu edhe në luftrat e Bofnjës, nën udhëheqjen energjike të kryetarit të tij, majorit Holtz, dëfteu ato më të mirat kalitete (cilësi) ushtarake dhe u dëftye sheshazi që është një trup ushtarak i dorës së parë. Dyke qenë kurdoherë përpara trumbave, (togave), u hapi kudo udhën, duke shtyrë armiqtë pa pushim dhe pa i lënë të marrin frymë, duke zënë disa qindra robër, dhe xhepane më tepër. Kjo njohje kaq e lartë e vendosi Batalionë e Qëllonjëtarëve Shqiptarë në shkallën e më të mirave regjimente franceze. Nënshkruar nga Reynard-Lespinasse”. (Kalendari Korça 1919, f.15).

Babai im, Qerim Hasnas (Butka)

Përzgjedhja e babait tim si një nga qëllonjëtarët më të zot të Korçës, - tregon Gazi Hasnas, - përmendet te gazeta “Koha”, e cila më konkretisht shkruan: “Të diel të 6 prillit, trupat Vetëdashëse të Korçës, nën urdhërin e kumandantit te tyre me z. Themistokli Gërmenji, vanë në Boboshticë për manovra strategjike, gjithë Vetëdashësit treguan një rregull të shkëlqyer në praktikën e parë. Kur hodhë nishan nga nishanllinjtë (qëllonjëtarët) të trumbës së dytë, goditnë më mirë këta zotërinj: Kristo Pema, Qerim Butka, Koli Kaluci, dhe Zenel Plasa. Këto manovra i vizitoi në Boboshticë edhe prefekti me shumë zonja dhe zotërinj të tjerë”. (Gazeta Koha, 17 prill 1914). Tashmë mbetet të rrëfejmë si u mbrojt Korça prej qëllonjëtarëve, nga sulmet greke.

Rrefimet e Qerim Butkës

Ajo natë dukej sikur kishte vdekur. Nuk ngjasonte aspak me netët që kishin ikur. Mbretëronte një heshtje e thellë. Rrugët ishin të zbrazta dhe të heshtura, pa zëra dhe hapa. Heshtja e pazakontë përcillte një ankth të vazhdueshëm. Dukej sikur diçka kishte për të ndodhur. E gjitha kjo ngjasonte me paralajmërimin e një vdekjeje të kobshme. Qyteti i Korçës flinte dhe s’flinte. Portat e shtëpive ishin mbyllur me lloz nga brenda dhe që nga mbrëmja nuk ishin hapur më. As kërcëllime dyersh e dritaresh nuk kishte patur, as lehje qenësh nuk ishin dëgjuar. Nata po e kapërcente mesin e vet, por gjithnjë vazhdonte të mbetej e njëjtë dhe e zymtë. Vetëm sahati i qytetit që ngrihej mbi të gjitha ndërtesat e Kasabasë të jepte idenë e një gjiganti që vështronte rreth e qark. Ndoshta ajo natë do të mbetej nata më e gjatë e të gjitha netëve. Të vetmit që nuk flinin, ishin Vetëdashësit. Mes tyre ishte dhe babai im, Qerim Butka,- thotë Gazi Hasanas,- rrëfyesi i kësaj historie rrëqethëse, banor i fshatit Butkë të Kolonjës, i cili tashmë nuk jeton më. Përveç kujtimeve të të atit, ruante në shtëpi edhe dite disa prej gazetave “Koha”, që botoheshin asaj kohe. Pjesë e vetëdashësve ishin edhe Tefik Butka, Fehim Butka, Mehmet Mydini, Teki Beqillari, Hysen Aliko etj, që të gjithë nga Butka. Pritej që ushtria greke dhe andartët të sulmonin Korçën. Të gjitha këto m’i ka treguar im’at, – thotë Gazi Hasanas, – por më së shumti i kam dëgjuar nga vëllai i tij, Feti Butka, sepse ai jetoi edhe shumë vjet pas vdekjes së babait”. 

2

Për herë të parë grekët hynë në Korçë më 7 prill 1912, u larguan pas 14 muajve, më 17 shkurt 1914, por tashmë ishte përhapur fjala se grekët do të vinin përsëri, – vazhdonte rrëfimin e tij, Gazi Hasanas. Do të turreshin drejt Korçës lukuni prej mijëra vetash. Të gjithë ata që nuk do t’u bindeshin ose do të guxonin të zbrasnin armët kundër tyre do të shkoheshin në thikë si bagëtia. Nuk do të kurseheshin as fëmijët, as gratë dhe as të moshuarit. Qyteti flinte i mbështjellë me këtë tmerrnajë të madhe. Vetëdashësit kishin zënë portat hyrëse të qytetit të Korçës. Një pjesë e tyre ishte vendosur te vendi i quajtur “Çezmat e arave”, aty ku sot ndodhet monumenti i Themistokli Gërmenjit. Edhe babai im, Qerim Butka, kishte zënë vend aty, kujton me nostalgji, Gazi Hasanas. Pjesa tjetër ishte pozicionuar jo shumë larg nga vendi ku gjendeshin shtëpitë e doktor Polenës, pasi në atë kohë deri aty shtrihej qyteti i Korçës. Përhapja e lajmeve se greku do të vinte përsëri i kishte bërë qëllonjëtarët edhe më të vëmendshëm. Edhe im at, Qerim Butka, bënte pjesë te qëllonjëtarët, kështu quhej grupi i Vetëdashësve që ishin përzgjedhur si snajpera. Nata vazhdonte të ishte e shurdhët dhe memece. E frikshme gjithashtu. Por erdhi një çast, kur gjithë heshtjen e thellë që kishte pushtuar Korçën e prishi sahati i qytetit. Ai gjëmoi dy herë me radhë dhe pas kësaj heshti. Ora shënonte 02.00 pas mesnatë. Zëri i kambanës së orës kishte qenë një thirrje e fortë: Zgjohuni! Grekët po vijnë!

3

Dhe vërtet, ata po vinin. Trupa e Vetëdashësve ishte krijuar më 5 mars 1914 me urdhër të majorit Snellin Van Vallenhoven. U mblodhën të gjithë ata që dëshironin t’i dilnin në mbrojtje Korçës. Vetëdashësit u vunë nën komandën e oficerëve hollandezë. Korça duhej të ndihej e sigurtë. Katër ditë më vonë, në dt. 9 mars, nën drejtimin e Themistokli Gërmenjit dhe oficerit Dhori Harito, vetëdashësit organizuan paradën e parë, ku demonstruan para guvernatorit të Korçës, Vallenhoven, dhe në të gjitha rrugët e qytetit. Për Korçën, 9 marsi u shënua si një nga ditët më të gëzuara të saj. Deri atë ditë numri i vetëdashësve kishte shkuar në 120 veta”. Gazeta “Koha” jep këtë përshkrim për krijimin e trupave vetëdashëse, shpjegon Gazi Hasanas: “Kurrë s’do të harrohet dita e diel që për të parën herë në histori të përlindjes së Shqipërisë, nacionalistët muntnë të shikojnë një nga dëshirat e gjalla që ëndërronin. Kurrë s’do të harronet, thom, se të gjithë që muarrë këtë detyrë ishin me gjithë zemër vetëdashës dhe jo zordashës se qe frikë e kërbaçit dhe e bajonetës. Vetëdashësi i dëshiruar na siguron plotësisht nga pamja e fytyrave të gëzuara, na ngjall dhe na shton jetën, kur secili (prej tyre) s’vonon për të mbushur detyrën e vet, na vërteton se në Korçë asnjë propagandë e huaj s’mundi të gjejë vend dhe mbështetje, edhe na tha, (nxori) lakuriq rekllamat armike që kishin guxim të bëjnë ato që dimë”. (Gazeta “Koha”, 18 mars 1914).

4

Sahati i qytetit të Korçës gjëmoi tri herë me radhë dhe përsëri heshti. Data shënonte 2 prill 1914. Qetësia nëpër rrugët e Korçës nisi të prishej. Fillimisht u duk sikur u dëgjua një zë, diku u ndez dhe u fik një dritë, pastaj disa hapa që nxitonin dhe që u shuan përsëri. U dëgjua edhe lehja e qenëve. Qëllonjëtarët u bënë gati të gjithë, vetëdashësit po ashtu. Ajo që pritej po ndodhte. Ishin përballë luftës. Nuk kaloi shumë kur të gjithë u gjendën nën breshërinë e plumbave. Andartët u kishin dalë nga pas shpine. Ishte një luftë e pabesë. E parapërgatitur me detajet më djallëzore. Më 17 shkurt grekët kishin bërë sikur kishin ikur nga Korça, por në të vërtetë ata kishin lënë brenda qytetit aramatime, municione dhe njerëz të paguar. Mësonjëtoren e vashave e bënë spital, mësonjëtoren shqipe burg, por në të vërtetë brenda tyre fshehën andartët. Breshëria e plumbave nuk kishte të pushuar, qëllonin me të gjitha llojet e armëve, deri dhe me top. Vetëdashësit nuk kishin ndërmend të tërhiqeshin. Qëllonjëtarët përpiqeshin të hapnin shtigje. Ishin betuar: “Do të vdesim të gjithë dhe Korçën se lëshojmë!” Qyteti po mbulohej nga tymi dhe flakët. Andartët u vinin zjarrin shtëpive. Herë pas herë dëgjoheshin klithma dhe vajtime grash të shoqëruara me qarje fëmijësh. Askush nuk e dinte çfarë po ndodhte. Portat e mbyllura me lloz nga brenda po shqyheshin nga andartët, askush s’ishte i sigurtë nëse do të mbetej gjallë ose jo.

5 

Forcat vetëdashëse udhëhiqeshin nga oficerët hollandezë Majori Snellen Van Vallenhoven dhe Leopold de Ghilard, kapiten i trupave vetëdashëse, nga Themistokli Gërmenji dhe nënprefekti Abdyl Ypi. Befas u dëgjuan oshëtimat e kambanës së Mitropolisë. Andartët po përpiqeshin të përcillnim mesazhin: Korça u pushtua!, Korça është greke! Dorëzoni armët! Vetëdashësit, banorët e qytetit të Korçës dhe njerëzit që kishin ardhur nga fshatrat lufton me shpirt. Mes forcave për mbrojtjen e Korçës u shfaq edhe një person tjetër që qëllonte vazhdimisht dhe përsëriste me një akcent të çuditshëm – “zjarr!” Vetëm kur qëllonjëtarët vështruan me vëmendje drejt tij, e njohën kush ishte ai: kishte ardhur të luftonte bashkë me ta edhe konsulli amerikan, major Harold Sherëood Spencer. Ky çast kishte qenë i pabesueshëm për babain tim, Qerim Butka, – thotë Gazi Hasanas. E harroi luftën dhe nisi ta vështronte gjithë admirim. Nuk u besonte dot syve, në ishte e vërtetë ose jo. Z. Spenser luftonte për Korçën njësoj sikur të kishte qenë vendlindja e tij! Ai çast e bëri t’i rrihte zemra fort. Në këtë planet të egër shqiptarët nuk paskëshin qenë pa miq e dashamirës. Ndjeu t’i këputej një pikë loti nga syri…”.

6

Dhe pa u menduar gjatë, – vazhdon më tej Gazi Hasanas, – im at, Qerim Butka, u ngrit më këmbë dhe nisi të qëllonte. Jeta nuk i dhimbsej më. Po atë çast brofën në këmbë edhe qëllonjëtarët e tjerë. Snajperat përzgjidheshin gjatë stërvitejve. Gazi Hasanas, kujton me nostalgji edhe një çast tjetër nga jeta e pleqve të Butkës: “Sa herë vinin për dy-tri ditë në fshat, Qerim Butka, Tefik Butka, Fehim Butka, Mehmet Mydini, Teki Beqillari, Hysen Aliko etj, bënin qitje bashkë, kush do ta kalonte plumbin përmes unazës; hapësirën e saj e zinin me një copë letër. Vlera e qëllonjëtarëve dilte në pah gjatë gjithë luftimeve. Kjo solli krijimin e batalionit të qëllonjëtarëve gjithandej: “I pari batalion i Qëllonjëtarëve Shqiptarë, (pasi u tregua më parë në luftrat e Bosnjës, nën udhëheqjen enegjike të kryetarit të tij, majorit Holtz), dëfteu ato më të mirat kalitete (cilësi) ushtarake, dhe u dëftye sheshazi që është një trup ushtarak i dorës së parë”. (Petro Dh. Harizi, Historia kronografike e Korçës, f.237).

7

qëllonjëtarët vraponin përmes plumbave duke qëlluar. Këtë gjë e kishin mësuar nga majori Snellen Van Vallenhoven, i cili nuk dinte të ndalej kur luftonte. I tillë ishte edhe Leopold de Ghilard. Gazeta “Koha” shkruante, sqaron Gazi Hasanas: “Shpirti në tërë këto luftra, dhe trim i trimave në tërë këto goditje, u tregua oficeri, kapiten Ghilardi, më parë oficer i Austrohungarisë në Zagreb dhe që në 6 muaj e tëhu, komandant i taborit të mitralozave të Shqipërisë. Kapiteneri dhe trimëri aq të madhe sa vetëm me burrërinë dhe trimërinë e Aleksandrit të Madh dhe të Skënderbeut mund të barabiten. Fjalët e tij në këto luftra ishin vetëm “zjarr” dhe “përpara”. Kapiten Ghilardi me ushtrinë e tij ishte në ballë, duke mbajtur edhe shkrehur mitraloza vetë me një dorë në mes të plumbave dhe përpara të gjithëve, i sulej armikut si një asllan, të cilin e thehu dhe e mundi me një mjeshtëri të patreguar. Emri i kapiten Ghilardit përmendet prej shqiptarëve si një emër i shenjtë, si një emër i më të madhit luftëtar trim dhe liridhënës të Shqipërisë. Dhe Mbretëria Shqiptare si mirënjohëse për shërbimet e mëdha të tij do të ngrehë kapiten Ghilardin në shkallët më të larta të saja. Edhe oficeri hollandez, kapiteni Doberman tregon trimëri të madhe në fushën e luftës duke bërë planet e luftës, dyke mburrur shqiptarët e duke luftuar bashkë me ta (“Koha”, 3 maj 1914). Pjesë e këtyre luftimeve u bënë edhe Reimers, kapiten i misionit Hollandes në Pogradec, major Mustafa Elmazi, kapiten Sadik Rexhepi, doktor Osman Feriti, leitnant Ismail Hakiu etj.

8

Vetëdashësit donin t’i jepnin fund sa më parë masakrës që po ndodhte, – thotë Gazi Hasanas. Andartët vrisnin edhe fëmijë, pleq e plaka. Disa grave ua kishin prerë kokat me sopatë. Rrugët laheshin nga gjaku. Banorët e qytetit vdisnin me fjalët: “Rroftë Korça!” Vetëdashësit dhe gjithë të tjerët bënë përpara. Përparonin minutë pas minute. Qëllonjëtarët dërgoheshin atje ku ishin pikat më të nxehta. U luftua përgjatë gjithë ditës. Andartët mbetën të ngujuar në poziconet e tyre. Luftohej për jetë a vdekje. Edhe konsulli amerikan luftonte bashkë me ta. Gazeta “Koha” shkruan: “Në këto goditje me grekun barbar luftuan edhe shumë korçarë nga të cilët më trima u treguan Konsulli i Amerikës në Korçë, z. Spenser, Ferid beu (Frashëri), Skëndo beu (Skënder Pojani), dr. Haki Mborja, Dervish Filja, Kole Rodhe, Mina Grameno, Llambi Bimbli, Miçe Frashëri, Pandeli Cale, Thanas Visha edhe shumë të tjerë vetëdashës të Korçës”. Lufta vazhdoi pa ndërprerje për 5 ditë e 5 netë. Lajmi ishte përhapur në të gjithë krahinën e Korçës: “Vetëdashësit e Korçës po mbrojnë qytetin me gjak…”. “Bashkë me ta është edhe Konsulli i Përgjithshëm i Amerikës, z. Spencer…”. “Për mbrojtjen e Korçës po luftojnë edhe oficerët e misionit Hollandez…”. Princ Vidi interesohet çdo minutë për fatin e Korçës…”.

9

Fjala kishte mbërritur edhe te komandantët e çetave shqiptare. I pari që hyri në Korçë ishte kapedan Kajua. Çohuni, u kishte thënë trimave, andartët po përpiqen të na rrëmbejnë Korçën. Trimat e tij bashkë me Kajon i dolën Korçës nga sipër aty te vendi që quhet “Vreshtat” dhe hapën zjarr. Andartët dhe ushtarët grekë u shtynë me nxitim më poshtë për t’i shpëtuar zjarrit të Kajos, por përpara u kishte dalë Agush Çaushi me çetën e tij, që sapo kishte mbërritur nga Starova. Nuk kishin shumë kohë për t’u menduar, tentuan të rrëshqisnin heshturazi nga krahu i rrugës së Kolonjës, por befas kuptuan se po shkonin drejt vdekjes: kishte mbërritur çeta e Kolonjës, kryesuar nga Gani Butka. Andartët u përpoqën të çanin në drejtim të Mborjes, aty ku sot gjenden varrezat e qytetit, me qëllim arratisjen drejt kufirit grek, por rrugën ua kishte prerë çeta e Zalo Prodanit. Pikërisht në këtë kohë një turmë andartësh nisën të qëllonin nga kisha e “Shën Thanasit” Të gjitha grykët e pushkëve u drejtuan andej. Pas pak u dëgjua një shpërthim i madh dhe kisha e “Shën Thanasit” u përfshi nga flakët. Priftërinjtë kishin vendosur atje municionet e ushtrisë greke. Pas shumë përpjekjesh, lufta mori fund. Numri i robërve ishte i madh. Po atë ditë u ngrit një komision nën drejtimin e prefektit Pandeli Vangjeli, nënprefektit Abdyl Ypi, majorit Snellen Van Vallenhoven dhe Kristo Floqi, të cilët do të gjykonin të gjithë ata që kishin vrarë njerëz të pafajshëm. Sipas gazetës “Dielli”, 5 maj 1914, f. 1, numri i të vrarë shkonte në 200 veta, kurse të plagosurit ishin të shumtë, por Korça mbeti shqiptare.

10

Në mbrojtje të Korçës mbërritën edhe gegët. Tmerri i grekomanëve u bë edhe më i madh. Hajdar Blloshmi në krye të 300 trimave tha: “Neve gegët e kemi për detyrë të vijmë në ndihmë dhe të luftojmë për të shpëtuar dhe liruar Toskërinë nga armiku barbar, më parë edhe për Korçën se është e ditur dhe e provuar që Shqipëria pa Korçën s’mund të rrojë dhe të përparojë siç duhet. (Gazeta “Koha”, 3 maj 1914). Më pas mbërriti Shaban Blloshmi dhe tabori i xhandarmërisë së Tiranës: “Ardhja në Korçë e taborit të xhandarmërisë së Tiranës nën komandën e z, Shaban Adil lë të kuptohet edhe një herë më shumë vëllazëria e shqiptarëve. Vetëdashësit e Korçës duke bërë nderimet dhe gjithë populli e pritën me një gëzim të madh dhe me këngë kombiare. (Gazeta “Koha”, 3 maj 1914). Princ Vidi dërgoi armë dhe veshje për ushtrinë: “Gjer më sot arrinë nga Durrësi në Korçë 400 barrë me armë dhe 500 barrë me fishekë. Armët janë nga më të mirat, të sistemeve të reja. Gjithë oficerët që kemi pyetur kanë mbetur fort të kënaqur … Nesër priten të arrijnë në Korçë dhe 12 topa që dërgoi qeveria jonë nga Durrësi. Topat, siç mësojmë, janë nga më të mbaruarat (përkryerat) që kanë dalë deri më sot”… Uniformat që porositi Qeveria e Korçës për ushtrinë e Korçës është fort e pëlqyer dhe e bukur. Pas tri ditësh shprehemi që do të jenë gati të vishen nga ushtria. (Gazeta “Koha”, 3 maj 1914).

11

Grekët tentuan sërish rrëmbimin e Korçës. Dhe kur u bindën se marrja e saj ishte e pamundur, dogjën gjithçka. Mijëra familje mbeten mes katër udhëve. Një prej tyre ishte dhe familja e babait tim, – thotë Gazi Hasanas. Ata u vendosën te ullinjt e Vlorës. Në atë kohë babai ishte i martuar dhe kishte dy fëmijë. Bashkëshortja e tij ishte nga fisi i dëgjuar i Malukajve të Kolonjës, por gruaja e tij dhe një nga fëmijët, nuk u kthyen nga brigjet e Vlorës; mbetën përjetësisht atje. Jeta e tyre u shua për shkak të etheve. 

Disa vjet më vonë, pas përfundimit të studimeve në Stamboll, humbi jetën aksidentalisht edhe djali tjetër i tij, Veliu. Me kthimin nga Vlora u vu përsëri në mbrojtje të Korçës. Tashmë do të luftonte edhe në emër të të gjithë atyre që humbën jetën në Vlorë. 

Ndërkohë, Qerim Butka u martua me një grua nga fisi i madh i Fejzove të Starjes në Kolonjë. Njëri prej pinjollëve të saj është regjisori Muharrem Fejzo. Megjithatë kur në Shqipëri u vendos diktatura, Butka u shpall fshat ballistësh. Banorët e saj ishin me origjinë nga Frashëri i Përmetit, mbiemrin Butka e morën kur u vendosën aty, por shumë prej banorëve të saj e lanë mbiemrin “Butka” dhe gjithkush mori për mbiemër emrin e gjyshit të vet. 

 

Familja e Qerim Butkës mori emrin e Hasanit të dëgjuar të Frashërit, për të cilin sulltani kishte shpallur dënimin me vdekje. Nga koha e luftës, babai (Qerim Hasanas), ruante edhe dy dekoratat e francezëve, kujton biri i tij, Gazi Hasanas.

 

Pojani në rrugën e Diturisë ekspozitë nga studenti Klajdi Lulollari

Studenti i Fakultetit Histori-Filologji, dega e Arkeologjisë dhe Trashëgimisë Kulturore

Pojani në rrugën e Diturisë ekspozitë nga studenti Klajdi Lulollari

20-vjeçari mundi të rikthejë traditën e trashëgimisë kulturore

Nga Vepror Hasani 

   Kur Klajdi Lulollari, student në Fakultetin e Histori-Filologjisë, dega e Arkeologjisë dhe Trashëgimisë Kulturore në Universitetin e Tiranës, hodhi idenë e organizimit të një ekspozite historike për udhën e përshkruar nga Pojani, vendlindja e tij, në arsim, kulturë dhe dije, nga shumë njerëz u prit me skepticizëm, pasi mendonin se në ditët e sotme organizime të tilla nuk tërheqin vëmendje dhe pjesëmarrja është e ulët, por në të vërtetë nuk ndodhi kështu. Lulollari nsi ta konkretizonte idenë e tij. Gjithçka nisi të merrte jetë. Fotot e mësuesve dhe kontribuesve në fushën e arsimit dhe dijes po shtoheshin. Mënyra e vendosjes së tyre ishte e mirëmenduar dhe mbresëlënëse. 

    Diku në tablonë e përgjithshme u vendos një foto  e hershme që sillte  nostalgji, diku një foto e harruar prej vitesh, sepse për kohën që lamë pas kishte qenë e padëshiruar, diku diçka që sillte mall dhe kujtime, diku një surprizë tjetër nga momentet historike të dijes në Pojan. Studenti i Trashëgimisë Kulturore po ndërtonte me të gjitha detajet një jetë që prej dekadash ishte e humbur, dëshironte t’i bënte bashkë të gjithë kotributorët e dijes, të djeshmit dhe të sotmit. U ishin dërguar ftesa edhe drejtuesve të qarkut Korçë, po a do të vinin të gjithë, a do të kishte pjesëmarrës? Ky ishte shqetësimi i vetëm i Klajdi Lulollarit.

Fokusi i ekspozitës

    “Po, në fokusin e këtij aktiviteti, - na tha Lulollari, -  do të gjeni rrugën e përshkuar nga Pojani, rrugën e dijes, vazhdimin e traditave të shkëlqyera, përkushtimin ndaj diturisë pa të cilën nuk mund të ketë përparim dhe prosperitet. Fillimisht parashikuam vendosjen e një stende, por befas interesi u rrit, shumëkush solli foto të njerëzve që jetën ia kishin përkushtuar arsimit. Përkushtimi ndaj tyre ishte shenjë nderimi dhe respekti. Nga një stendë që u paramendua, u bënë gjashtë. Përveç fotove, ekspozita u pasurua edhe me kujtime e dëshmi të mësuesve dhe nxënësve, me veprimtaritë e dikurshme artistike dhe kulturore, folklorike dhe sportive etj. 

    U sollën fakte dhe dokumente të cilat ndërtuan historikun e plotë të shkollës Pojan. Gjithkush mbeti i mrekulluar. Historiku i shkollës së Pojanit është i veçantë, ajo u çel në vitin 1890 nga atdhetari i njohur Orhan bej Pojani, kryetari i shoqërisë “Dituria” e cila bëri të mundur e çeljen e mësonjëtores së parë shqipe. Edhe zanafilla e shkollës së Pojanit nis nga kjo kohë; mbart periudhën e Rilindjes Kombëtare (1878-1912), shpalljes se Pavarësisë (1912), Luftën e Parë Botërorë (1914-1918), Krahinën autonome të Korçës (1916-1920), shpalljen e Republikës (1925-1928), të Mbretërisë Shqiptare (1928-1939), Luftën e dyte botërore (1939-1944), dhe periudhën më të fundit nga  vitet (1945-1990) e  deri sot”.

Pjesëmarrja ishte vlerësim

    “Në këtë aktivitet, - na shpjegon Kjajdi Lulollari, - nderuan me pjesëmarrjen e tyre mësues veteranë, që i shërbyen kësaj shkolle për vite me radhë duke filluar nga mesi i shekullit të kaluar; përfaqësues të pushteti vendor të qytetit të Korçës, Maliqit dhe Bilishtit, (kryetari i bashkisë Maliq, z. Gëzim Topçiu, zv/kryetari i bashkisë Maliq z. Eridjon Rustemi, drejtoresha e Zyrës Arsimore Maliq znj. Genta Drabo, administratori i njësisë administrative Pojan, z. Kreshnik Azo. Pranë nesh u gjendën edhe poetë dhe shkrimtarë si: Gurali Spahillari, Ylber Merdani, Skënder Demolli, Istref Haxhillari, Bujar Balliu, Shyqyri Fejzo, Ibrahim Memelli dhe gazetarët të disa medieve. Nuk munguan as aktorët dhe këngëtarët. Atmosferë tjetër edhe më të gëzueshme i dhanë Avni Memeçko (qytetar nderi i komunës Pojan), Petrika (Mjeshtër i Madh) e Klaudeta Riza, Endri Fifo dhe Maksi Kulla të cilët përmes fjalës së tyre përshëndetën këtë aktivitet mbreslënës. 

    Në këtë aktivitet nuk mungoi as drejtori i parë i shkollës së mesme me hapjen e saj në vitin 1968, Kiço Jorgji preu shiritin e ekspozitës megjithëse me një moshë mbi 90 –vjeçare, dhe shumë mësues të tjerë veteranë e të rinj, gjithashtu u mbajt edhe një minutë heshtje për msuesit që kanë ndërruar jetë: regjisorin Dhimitër Orgocka, ish-nxënësin e shkollës; dëshmorin e atdheut, Mehmet Ropi; ish-nxënësin Klajdi Leka, aksidentuar fatalisht në Athinë, Greqi”.

Këngët e shndërruan aktivitetin në festë

    Këngët e kënduara nga këngëtarët dhe ish-mësuesit e muzikës së kësaj shkolle Fatime Shkëmbi dhe Thanas (Nasi) Kondili, veçanërisht me këngën "Dua më shumë Shqipërinë", i dhanë freski aktivitetit. Nga ish-mësuesit përshendeti takimin mbresëlënës të brezave Vladimir Caci. Nga ish-nxënësit përshëndeti Vasfi Sherifi, maturant i brezit të parë të shkollës bujqësore me shkeputje nga puna (diten) 1970-1974. U lexua edhe përshëndetja e gazetarit Fuat Memelli i cili gjendet në Boston. Shoqata atdhetare kulturore "Pojani" vlerësoi të gjithë mësuesit me certifikatë mirënjohje "Për kontributin e dhënë në edukimin dhe arsimimin e brezave ndër vite". Të gjitha materialet e ekspozuara në stenda do të botohen në një vëllim të veçantë, ku përveç historikut të shkollës Pojan do të pasurohet edhe me historikët e shkollave të fshatrave përreth dhe me jetëshkrimet e mësuesve të këtyre shkollave.

Kush është Klajdi Lulollari?

Shumëkush mund të pyesë: Kush është Klajdi Lulollari? Përgigjja është e shkurtër: Klajdi është një djalë i ri, nuk i ka mbushur të njëzetat, student në Fakultetin e Histori-Filologjisë, dega e Arkeologjisë dhe Trashëgimisë Kulturore në Universitetin e Tiranës. Ndihet krenar me veten, familjen dhe vendlindjen e tij; për të ardhmen ka shumë ëndrra, dëshiron të dokumentojë dhe të evidentojë gjithçka pozitive në fushën e dijes dhe të diturisë nga kontribuesit më në zë dhe me emër të madh në këtë fushë qysh nga fillimet e shekullit të kaluar e deri në ditët e sotme. Mirënjohja për Lulollarin prej pjesëmarrësve, mësuesve të nderuar ndër vite, prej kolegëve dhe intelektualve të pranishëm që e përzemërt: “Faleminderit Klajdi për emocionet që na dhurove në këtë organizim kaq të rrallë dhe mbesëlënës. Mirë u takofshin në evenimente të tjera po kaq të bukura!  

 https://www.facebook.com/klajdi.lulollari.79/videos/1061557461316610

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

'Cadmy_ A’Cademiku i parë' - Etimologji

 

Etimologji prej nga burron fjala: “ACADEMY”

Gati në të gjitha rastet shkronja; “A” e cila në gjuhën shqipe luan rolin e foljes “Ashtë” (është), në gjuhën greke nuk meret si e tillë por konsiderohet si pjesë mohuese ; “A=Jo” (Normal, A’normal)

Ndërsa po ti referohemi shqipes në të dyja rastet kjo fjalë ka të njëjtin kuptim: Normal dhe A’normal = Ashtë normal'.

Në gjuhën shqipe mundemi të shprehemi lirshëm dhe pa asnjë komplikacion për diçka jo të rregullt jashtë normales: “Jo-normal-e”, pra shkronja “A” zvëndesohet me fjalën shqipe “Jo” pa e humbur vlerën, kuptimin e fjalës përkatse, veti dhe aftësi e gjuhës shqipe kjo, e cila nuk ndodh në gjuhët e tjera.

Shkronja 'A' në gjuhën shqipe është fjalë pohuese si në rastin e emërtimit të "Dhisë së Malit" apo dhia e t’amlit – qumshtit të saj tamël: A’mǽlê/dhia (AMALTHEA) ama e ‹‹capit›› – hyjnor dybrirëshit të saj –“Zeus”

Kjo monedhë maqedonse 470 -460 BC  është një fakt i pakundërshtueshëm e cila vërteton se gjuha shqipe ishte dhe gjuha e maqedonasve ashtu si në krejt Ballkanin e sotëm apo më saktë në të gjitha trojet quajtur; Illyri dhe banuar nga ilirët, gjithashtu kjo  monedhë vërteton se “Amalthea” quhej shqip  ashtu si në monedhe; ΔΕ=Dhi.

Dhia e Malit, e qumshtit, t’miel-tamël prej gjirit të saj, amëdhia rritësja e vet Zeusit, perëndisë më të hershme pellazgo iliro-shqiptare. Në rast se i hedhim një sy etimologjisë së emërtimit të kësaj fjale, pra; “Amalthea” do të vini re përpjekjet e pavlera të studiuesve në fjalë, ku shkronjën “A” lapidare të gjuhës shqipe e deklarojnë si pjese-mohuese të këtij emërtimi krejt të pastër shqip.

Lexoni në vijim nga Wikipedia greke: Emri Amalthea, në gjuhën greke “perëndeshë e konkurencës” (?), është një epitet i qartë, duke nënkuptuar praninë e një perëndeshë të mëparshme të edukuar [2]  Kushtojini pak vëmendje çfarë shkruhet në pikën [3]:  

“Amalthea është e përfaqësuar shpesh si dhi që suckled-(gji-ushqyese) e fëmijës perëndi në një shpellë në Kretë në malin “Aegaion” —”Goat Mountain”)[3]  AMALTHEA (Amaltheia), amërritësja e të miturit Zeus pas lindjes së tij në Kretë, vetë historianët e lashtë duket se kanë qenë të pasigurt për etimologjinë e emrit, në lidhje me natyrën e vërtetë të Amaltheis.

Hesychius, thotë se rrjedh nga folja, “për të ushqyer” atë nga amaltheuein apo për të të tjerët nga amalthaktos e tjerë historianë sërish nga: A’malê + Theia, dhia e malit pra ushqyesja me gji për capin hyjnor. Derivimi është nga; *a’mel’gein = t’a’mel-gji) të qumështit ose të thithjes – mieljes së saj  Sipas disa traditave Amalthea është Dhi që “suckled” — i jep gji  fëmijës Jove-Zeus .

Ajo që dua të shpjegoj është se, gërma: “A” edhe tek gjuha greeke ka vlerën e foljes shqipe; “ashtë – është” (folja jam) pra ajo ka rolin e pjesës pohuese dhe jo mohuese tek emërtimi “A’malthea” sipas pretendimeve te tyre. 

Në rast se nuk do ishte kështu atëhere këta studiues si munden ta barazojnë emërtimin: “A’egaion” = “Goat Mountain”)[3] ???  Ki parasysh; Goat Mountian = Dhia e malit, Amalthea emërtimi i lashtë i Amëdhisë nga ku kemi dhe fjalën “amë(v)isë” Amvisë. Pra: “A’egai/on”; a nuk do të thotë: Ashtë Dhi? -“Goat Mountain”)[3]  Veç kësaj në gjuhën greke Dhia, quhet edhe; “Gjidha-Gidia ” ajo që jep gji që prodhon qumësht; γει, gei = produces, e pas kësaj sërish kemi; “Aegai” = Ashtë me gji, Ashtë Gjidha,- Γιδια = Dhi”,ajo që hidhet; “Edh = Dhi”

Kësisoj gërma “A” (alfa) nuk qëndron mohuese tek emërtimi “Amalthea” por një para shtesë pohimi, deklaruese, përcaktuese;  folje,  A = Ashtë.

Për ta qartësuar edhe më tepër po sjellim një shembull tjetër “flagrant” do e quaja, e pikërisht fjalën tashmë ndërnacionale emërtimin: 'ACADEMY'

ETIMOLOGY: Emri “Cadmus” është e etimologji e pasigurt [9] Ajo është e lidhur me rrënjën semitike “qdm = lindje” dhe në greqisht kekasmai greke (<* kekadmai) “të shkëlqejë”, e me të drejtë Robert Beekes i refuzon këto derivime krejt pa lidhje dhe e konsideron atë “para-greke” “Cadmus u vlerësua nga Hellenes për futjen e alfabetit fenikas, i cili nuk është përdorur historikisht në Greqi deri në shekujt pas periudhës së së tij.”

“Periudha e tij” në këtë fjali do të thotë “para Luftës së Trojës”. Fakt i pakundërshtueshëm. Ndoshta kjo nuk është kuptuar në përgjithësi që në një prejardhje të ekzagjeruar ai përshkruhet zakonisht në legjendat gojore të vendosura në një të kaluar të largët. E gjithë kjo, sepse dikush ka menduar të fshihen të dhënat. – Wetman 16 Nëntor 2006 (UTC)

Në mitologjinë greke, Cadmus / k AE d m ə s / ; Greke Κάδμος (Kadmos), ishte themeluesi dhe mbreti i parë i Tebës . [1] Cadmus themeloi qytetin grek të Tebës, si dhe Akropolin i cili u emërua fillimisht Cadmeia për nder të tij. Cadmus u vlerësua nga grekët; ( Herodoti [4] është një shembull), me futjen e origjinalit, alfabetin fenikas  -Φοινίκων γράμματα Phoinikōn Grammata, “shkronjat fenikase”-për grekët, të cilët e përshtaten atë për të formuar kështu; alfabetin e tyre grek.

Herodoti gjithashtu vlerëson se Cadmus jetoi gjashtëmbëdhjetë qindra vjet para kohës së tij, ose rreth 2000 pes.[5]  Në një nga Tripodet ka pasur një mbishkrim me shkrim “Cadmean”, e cila, siç dëshmohet, ngjante  me shkronjat e Jonit: Ἀμφιτρύων μ ἀνέθηκ ἐνάρων ἀπὸ Τηλεβοάων.

Kjo kronologji që është e njohur tani apo mendohet të jetë e njohur në lidhje me origjinën dhe përhapjen e të dy alfabeteve fenikase dhe greke. Ende në ditët e sotme në Liban , Cadmus nderohet dhe festohet për të, si “bartës i shkronjave” në botë.  Në fenikas, si dhe në hebraisht; rrënja qdm semite të thotë “në lindje –agim“, קדום = i pari, ashtu si rrezet e para lindur gjithë dritë e plot shkëlqim – qdm-Cadmi – foshnjë e parë, rreze drite: (A’CadMi)

Në latinisht; Candidus = i shkëlqyer, shkëlqim.

Në shqip emri: Kadri, do të thotë: A’dri = Ka dri-të, ashtë dritë, (a’drin, Adrian) ashtu si Cadil, kandili, = dritë, energji, Gjithashtu dime se: Kadmium është element kimik i numrit atomik 48. Simbol i tij është Cd. 

[Nga mitologjia e lashtë egjiptiane dimë se; “Cha = shpirti” (dhe Ba = trupi) Cha, (ka) = rrezet e dritës drita vetë – At dhe Cad, por kjo një tjetër temë]

Lexuam më sipër se Cadmi është i vlerësuar nga grekët si drita e parë që solli shkrimin, alfabetin e tyre grek, madje lexuam se shumë shkrime dhe mbishkrime quhen të tilla “Cadmiane” (Cadmeane). Akropoli gjithashtu emërtohet për nder të tij; “Cadmeia” Në Libi festohet dita e tij si bartës i shkronjave në botë, gjithë shkollat e niveleve të larta arsimore dhe institucionet e studimeve shkencore quhen po ashtu “A’Cadmy – Academi”

 Academia e parë përreth mureve të Akropolit me të njëjtin emër “Cadmia” quajtur po kështu vendi i shkollës filozofike të Platonit, të themeluar rreth vitit 385 p.e.s Si dhe, e para Academi ngritur në Voskopojë, të Korçës, së sotme në vitin 1750 u quajt; A'kademia e Re.

(KADMIUM ËSHTË METAL I BUTË DHE I LAKUESHËM NË NGJYRË TË KALTËR E HAPUR METALIKE I NGJASHËM ME ZINKUN,  DHE PRITET LEHTË ME THIKË).

Aleksander Hasanas